Η κυρία Νταλογουέι

Η Κ Υ Ρ Ι Α Ν Τ Α Λ Ο Γ Ο Υ Ε Ϊ 11 «Καλή σου µέρα, Κλαρίσα!» είπε ο Χιου µε κάπως υπερ- βολικό τρόπο, γιατί γνωρίζονταν από παιδιά. «Για πού το ’βαλες;» «Λατρεύω να περπατάω στο Λονδίνο» είπε η κυρίαΝτα- λογουέι. «Πραγµατικά, είναι καλύτερα απ’ την εξοχή». Μόλις είχαν φτάσει –δυστυχώς– για να επισκεφτούν για- τρούς. Κάποιοι έρχονταν για να δουν κινηµατογράφο · άλλοι για να πάνε στην όπερα · άλλοι για να βγάλουν έξω τις κόρες τους · οι Γουίτµπρεντ έρχονταν «για να δουν γιατρούς». Αµέ- τρητες φορές είχε επισκεφτεί η Κλαρίσα την Ίβλιν Γουίτµ- πρεντ στην κλινική. Είναι πάλι άρρωστη η Ίβλιν; Η Ίβλιν είναι αδιάθετη, είπε ο Χιου, κάνοντας νύξη µε κάποιο σού- φρωµα των χειλιών ή µ’ ένα φούσκωµα του καλά καλυµµέ- νου, αρρενωπού, εξαιρετικά όµορφου, τέλεια στολισµένου κορµιού του (πάντοτε ήταν υπερβολικά καλοντυµένος, αλλά προφανώς έπρεπε να είναι, λόγω της θεσούλας του στα Ανάκτορα) ότι η γυναίκα του είχε κάποια εσωτερική ενόχληση, τίποτε σηµαντικό, την οποία η Κλαρίσα Νταλο- γουέι, µε την ιδιότητα της παλιάς φίλης, µπορούσε να κα- ταλάβει επαρκώς χωρίς να του ζητά να την προσδιορίσει. Α, βέβαια, καταλαβαίνει · τι ταλαιπωρία · κατακλύστηκε από συναισθήµατα αδελφικά ενώ ταυτόχρονα ένιωθε περίεργα για το καπέλο της. Δεν ήταν το κατάλληλο καπέλο για τόσο νωρίς το πρωί, αυτό έφταιγε; Γιατί ο Χιου την έκανε πάντο- τε να αισθάνεται έτσι, όπως τώρα που ήρθε προς το µέρος της φουριόζος, σηκώνοντας το καπέλο του κάπως εξεζη- τηµένα και διαβεβαιώνοντάς την ότι µοιάζει µε δεκαοχτά- χρονο κορίτσι, και πως και βέβαια θα έρθει στη δεξίωσή της