Η κυρία Νταλογουέι

V I R G I N I A W O O L F 10 στο απαλό δίχτυ του γκριζογάλανου πρωινού αέρα που, όσο προχωρούσε η µέρα, θα τους βοηθούσε να ηρεµήσουν, κι άφηναν στο γρασίδι τα ζωηρά άλογά τους για να ξεκουρα- στούν –αυτά χτυπούσαν τα µπροστινά τους πόδια στο έδα- φος κι έπειτα τα τίναζαν ψηλά– και γελαστές κοπέλες µε διάφανες µουσελίνες, ακόµα και τώρα, ύστερα από µια ολόκληρη νύχτα µε χορό, πήγαιναν τα χαζά µαλλιαρά σκυ- λιά τους βόλτα · ακόµα και τώρα, αυτήν την ώρα, διακριτι- κές ηλικιωµένες αριστοκράτισσες έφευγαν βολίδα µε τ’ αυτοκίνητά τους για κάποιες µυστηριώδεις δουλειές · κι οι καταστηµατάρχες µε τις νευρικές κινήσεις πίσω απ’ τις βι- τρίνες τους τακτοποιούσαν τα στρας και τα διαµάντια, τις υπέροχες τιρκουάζ καρφίτσες µε το παλιοµοδίτικο δέσιµο του δέκατου όγδοου αιώνα για να δελεάζονται οι Αµερικά- νοι (αλλά έπρεπε να κάνει οικονοµίες, να µην αγοράζει πράγµατα για την Ελίζαµπεθ απερίσκεπτα) κι η ίδια επίσης, που τα αγαπούσε µ’ έναπάθος παράλογο κι ακλόνητο, αφού ήταν κοµµάτι τους –η οικογένειά της ήταν κάποτε αυλικοί στον οίκο του Ανόβερου–, κι εκείνη θα άστραφτε απόψε και θα λαµποκοπούσε· θα έδινε τη δεξίωσή της. Πόσο πε- ρίεργη η σιγαλιά µόλις µπήκε στο Σεντ ΤζέιµςΠαρκ· η αχλή, το βουητό, οι χαρούµενες πάπιες που κολυµπούσαν νωχε- λικά, ταφουσκωτάπουλιάµε το λικνιστό βάδισµα· και ποιος άλλος θαµπορούσε να έρχεται –τα υπουργεία διαγράφονταν πίσω του, τι κατάλληλο φόντο–, κουβαλώντας έναν χαρτο- φύλακα µε το βασιλικό οικόσηµο, ποιος άλλος απ’ τον Χιου Γουίτµπρεντ · τον παλιό της φίλο τον Χιου – τον αξιοθαύµα- στο Χιου!