Η κυρία Νταλογουέι

Η Κ Υ Ρ Ι Α Ν Τ Α Λ Ο Γ Ο Υ Ε Ϊ 9 κάθονται στα κατώφλια (και πίνουν τον ξεπεσµό τους) το ίδιο κάνουν · δεν µπορεί να ρυθµιστεί µε νόµους του κρά- τους, ήταν σίγουρη, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: όλοι αγα- πούν τη ζωή. Στα µάτια των ανθρώπων, στη φασαρία, στο βήµα το βαρύ και στο βήµα το αργόσυρτο · στη βοή και στον αναβρασµό · στις άµαξες, στα αυτοκίνητα, στα λεωφορεία, στα φορτηγά, στους άντρες µε τα διαφηµιστικά πλακάτ περασµένα στον λαιµό τους που έσερναν τα βήµατά τους και έστριβαν δεξιά αριστερά · στις ορχήστρες µε τα πνευστά · στις λατέρνες · στον θρίαµβο και στον ήχο τον µεταλλικό και στις παράξενες ψιλές νότες κάποιου αεροπλάνου εκεί ψηλά υπήρχαν όλα όσα αγαπούσε · η ζωή · το Λονδίνο · αυτή η στιγµή του Ιουνίου. Γιατί ήταν µέσα Ιουνίου. Ο Πόλεµος είχε τελειώσει, µε εξαίρεση για κάποιους σαν την κυρία Φόξκροφτ, που χτες το βράδυ στην Πρεσβεία σπάραζε η καρδιά της, επειδή είχε σκοτωθεί εκείνο το καλό αγόρι και τώρα το παλιό Μά- νορ Χάουζ έπρεπε να περάσει στα χέρια ενός ξαδέρφου · ή τη λαίδη Μπέξµπερο που, όπως είπαν, εγκαινίασε µια φι- λανθρωπική αγορά, έχοντας στο χέρι της το τηλεγράφηµα που έγραφε πως ο πολυαγαπηµένος της Τζον είχε σκοτωθεί · αλλά είχε τελειώσει · δόξα τω Θεώ – είχε τελειώσει. Ήταν Ιούνιος. Ο Βασιλιάς κι η Βασίλισσα βρίσκονταν στα Ανά- κτορα. Και παντού, παρόλο που ήταν ακόµη τόσο νωρίς, ακούγονταν καµτσικιές και παροτρύνσεις, καλπασµός αλό- γων, χτυπήµατα από µπαστούνια του κρίκετ · κρίκετ στο Λορντς, ιπποδροµίες στο Άσκοτ, ιστιοδροµίες στο Ρέινλο κι όλα τ’ άλλα · νεαροί περνούσαν σαν αστραπή, τυλιγµένοι