Η κυρία Νταλογουέι

Η Κ Υ Ρ Ι Α Ν Τ Α Λ Ο Γ Ο Υ Ε Ϊ 21 δευόταν το κτήνος, αυτή η έχθρα που, ιδίως µετά την αρ- ρώστια της, είχε τη δύναµη να την κάνει να νιώθει ένα γδάρσιµο, µια πληγή στη ραχοκοκαλιά της · της προξενού- σε σωµατικό πόνο κι έκανε όλη τη χαρά της οµορφιάς, της φιλίας, της ευηµερίας, της αγάπης που την περιέβαλλε, της φροντίδας να είναι το σπίτι της ένας βράχος ευχάριστος, να τρέµει και να κλονίζεται, σαν να υπήρχε πράγµατι ένα κτήνος που σκάλιζε τις ρίζες του, σαν να µην ήταν ολόκλη- ρη η πανοπλία της ικανοποίησης τίποτε άλλο από φιλαυτία! Αυτή η έχθρα! Ανοησίες, ανοησίες! φώναξε στον εαυτό της, διασχίζο- ντας το κατώφλι του ανθοπωλείου Μάλµπερις. Προχώρησε, ελαφριά, ψηλή, ευθυτενής, κι αµέσως την υποδέχτηκε η φεγγαροπρόσωπη δεσποινίς Πιµ, που είχε χέρια πάντα κατακόκκινα, σαν να τα κρατούσε στο κρύο νερό µαζί µε τα λουλούδια. Να τα λουλούδια: κρίνοι, µοσχοµπίζελα, µάτσα πασχα- λιές · και γαρίφαλα, άπειρα γαρίφαλα. Υπήρχαν τριαντά- φυλλα · υπήρχαν ίριδες. Ω, ναι – µε µια βαθιά ανάσα τα ρουθούνια της πληµµύρισαν µε τις γλυκές µυρωδιές του κήπου, καθώς στεκόταν και µιλούσε µε τη δεσποινίδαΠιµ, η οποία όφειλε να τη βοηθήσει και την οποία θεωρούσε ευγενική, γιατί ευγενική ήταν εδώ και χρόνια · πολύ ευγε- νική, αλλά έδειχνε γερασµένη φέτος, σκέφτηκε η Κλαρίσα καθώς έστριβε το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά ανάµεσα στις ίριδες και στα τριαντάφυλλα και στις χαµηλοβλεπούσες πασχαλιές, µε τα µάτια της µισόκλειστα, και εισέπνεε βα- θιά, µετά τη φασαρία του δρόµου, την απολαυστική µυρω-