Η κυρία Νταλογουέι

V I R G I N I A W O O L F 20 συναισθήµατά τους, γιατί η κυρία Κίλµαν θα έκανε τα πά- ντα για τους Ρώσους, θα πέθαινε απ’ την πείνα για τους Αυστριακούς, αλλά στον εαυτό της επέβαλλε βάσανα κι αυτό το θεωρούσε καλό, τόσο αναίσθητη ήταν, πάντα ντυ- µένη µ’ αυτό το πράσινο αδιάβροχο. Χρόνος έµπαινε, χρό- νος έβγαινε, εκείνηφορούσε το ίδιο αδιάβροχο · ίδρωνε · δεν υπήρχε περίπτωση να είσαι στο ίδιο δωµάτιο μαζί της για πέντε λεπτά και να µην σε κάνει να νιώσεις την ανωτερό- τητά της, τη δική σου κατωτερότητα · πόσο φτωχή ήταν · πόσο πλούσιος ήσουν εσύ · πως ζούσε σε µια τρώγλη χωρίς µαξιλάρι ή κρεβάτι ή χαλάκι ή οτιδήποτε άλλο, ότι η ψυχή της σκούριαζε από εκείνη την αδικία που είχε καρφωθεί µέσα της, την απόλυσή της απ’ το σχολείο στη διάρκεια του Πολέµου – φτωχό, πικραµένο, δυστυχισµένο πλάσµα! Για- τί δεν σιχαινόσουν την ίδια, αλλά την ιδέα της, που αναµ- φίβολα είχε συγκεντρώσει στοιχεία που δεν ανήκαν στην ίδια τη δεσποινίδα Κίλµαν · είχε γίνει ένα από κείνα τα φα- ντάσµατα που παλεύεις τη νύχτα · ένα από κείνα τα φαντά- σµατα που µας καβαλικεύουν, κυρίαρχα και τυραννικά, και µας πίνουν το αίµα · γιατί, δίχως αµφιβολία, αν ριχνόταν πάλι το ζάρι, αν δέσποζε το µαύρο κι όχι το άσπρο, θα την αγαπούσε τη δεσποινίδα Κίλµαν! Αλλά όχι σ’ αυτόν τον κόσµο. Όχι. Την τριβέλιζε όµως που αναδευόταν µέσα της αυτό το κτηνώδες τέρας! που άκουγε κλαράκια να σπάνε κι ένιωθε οπλές να χώνονται στα βάθη εκείνου του πυκνόφυλλου δά- σους, της ψυχής της · που δεν ήταν ποτέ αρκετά ικανοποι- ηµένη ή αρκετά σίγουρη, επειδή ανά πάσα στιγµή θ’ ανα-