Η κυρία Νταλογουέι

Η Κ Υ Ρ Ι Α Ν Τ Α Λ Ο Γ Ο Υ Ε Ϊ 17 καρτερικότητα · συµπεριφορά απόλυτα έντιµη και στωική. Μπορούσε να σκεφτεί κανείς, για παράδειγµα, τη γυναί- κα που θαύµαζε περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον, τη λαίδη Μπέξµπερο, να κάνει τα εγκαίνια της φιλανθρωπι- κής αγοράς. Υπήρχαν Οι εκδροµές και τα γλέντια του αξιότιµου Τζόροκ · το Σφουγγάρι µε τις σαπουνάδες , τα Αποµνηµονεύµατα της κυρίας Άσκουιθ και το Κυνήγι θηραµάτων στη Νιγηρία , όλα ανοιχτά. Υπήρχαν τόσα, µα τόσα βιβλία · αλλά κανένα δεν της φαι- νόταν κατάλληλο να το πάει στην κλινική, στην Ίβλιν Γουίτ­ µπρεντ. Δεν υπήρχε τίποτε να την κάνει να διασκεδάσει, τίποτε που να µπορεί να κάνει αυτήν την απερίγραπτα µαραµένη γυναικούλα ν’ αποκτήσει, όταν θα έµπαινε η Κλαρίσα στο δωµάτιό της, όψη εγκάρδια για µια στιγµή, προτού βολευτούν κι αρχίσουν τη συνηθισµένη ατέρµονη συζήτηση για τις ασθένειες των γυναικών. Πόσο το ήθελε – να δείχνουν οι άνθρωποι ευχαριστηµένοι την ώρα που µπαίνει, σκέφτηκε η Κλαρίσα που έστριψε ξανά προς την οδό Μποντ, ενοχληµένη, επειδή ήταν ανόητο να κάνεις πράγματα για άλλους λόγους. Θα προτιµούσε να είναι σαν τους ανθρώπους, σαν τον Ρίτσαρντ, που έκαναν πράγµατα για χάρη των ίδιων των πραγµάτων, ενώ εκείνη, σκέφτηκε περιµένοντας να διασχίσει τον δρόµο, τις µισές φορές δεν έκανε πράγµατα µε τρόπο απλό, για τα ίδια τα πράγµατα · αλλά για να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν το ένα ή το άλλο · τέλεια ηλιθιότητα, το ήξερε (τώρα ο τροχονόµος ύψωσε το χέρι του), γιατί κανείς δεν ζει δυο φορές. Ω, να µπορούσε να ξαναρχίσει τη ζωή της απ’ την αρχή! σκέφτηκε