Η κυρία Νταλογουέι

Η Κ Υ Ρ Ι Α Ν Τ Α Λ Ο Γ Ο Υ Ε Ϊ 13 τα φύλλα του µε θέρµη, µε σπιρτάδα, στα κύµατα εκείνης της εξαίσιας ζωτικότητας που αγαπούσε η Κλαρίσα. Χορό, ιππασία, τα λάτρευε όλα αυτά.) Γιατί µπορεί να έκαναν αιώνες να ιδωθούν εκείνη κι ο Πίτερ · εκείνη δεν του έγραψε ποτέ και τα δικά του γράµµα- τα ήταν φύλλα ξερά · αλλά ξαφνικά της ερχόταν η ιδέα: Αν ήταν µαζί µου τώρα τι θα έλεγε; – κάποιες µέρες, κάποιες εικόνες τής τον ξανάφερναν στον νου µε ηρεµία, χωρίς την παλιά πικρία · ίσως αυτή ήταν η ανταµοιβή της που ενδια- φερόταν για τους ανθρώπους · ξανάρχονταν στο µυαλό της στη µέση του Σεντ Τζέιµς Παρκ ένα υπέροχο πρωινό – πρα- γµατικά ξανάρχονταν. Αλλά οΠίτερ –όσο όµορφη κι αν ήταν η µέρα, τα λουλούδια, το χορτάρι και το κοριτσάκι που ήταν ντυµένο στα ροζ– ο Πίτερ δεν έβλεπε τίποτε απ’ όλα αυτά. Θα φορούσε τα γυαλιά του, αν του το έλεγε εκείνη · θα κοι- τούσε. Αλλά αυτό που τον ενδιέφερε ήταν η κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο κόσµος · ο Βάγκνερ, η ποίηση του Πόουπ, ο χαρακτήρας των ανθρώπων και, πάντοτε, τα ελατ- τώµατα της δικής της ψυχής. Πώς την επέπληττε! Πώς µάλωναν! Θα παντρευτεί Πρωθυπουργό και θα στέκεται στην κορυφή της σκάλας · η τέλεια οικοδέσποινα, έτσι την είχε χαρακτηρίσει (είχε κλάψει γι’ αυτό στην κρεβατοκάµα- ρά της), έχει τα προσόντα της τέλειας οικοδέσποινας, είχε πει εκείνος. Έτσι βρισκόταν πάλι στο Σεντ Τζέιµς Παρκ διχογνωµώ- ντας, διαπιστώνοντας για µια ακόµα φορά πως είχε δίκιο –τόσο, µα τόσο δίκιο– που δεν τον παντρεύτηκε. Γιατί στον γάµο πρέπει να υπάρχει κάποιο περιθώριο, λίγη ελευθερία