Η κρεμάλα

D A N I E L C O L E 30 Η Μπάξτερ είχε ανακτήσει αρκετά την ψυχραιμία της ώστε να ξεφυλλίσει τις υπόλοιπες φωτογραφίες, στις οποίες φαινόταν το πτώμα από διάφορες γωνίες λήψης. Ένα ολόκληρο σώμα, χωρίς ράμματα. Ένας άντρας γύρω στα πενήντα, ολόγυμνος. Το αριστε- ρό του χέρι κρεμόταν ελεύθερο, η λέξη «δόλωμα» χαραγμένη βαθιά στο στέρνο του. Ξεφύλλισε και τις άλλες φωτογραφίες και έπειτα τις έδωσε πίσω στην Κέρτις. «Δόλωμα;» ρώτησε, κοιτάζοντας τους δύο πράκτορες. «Ίσως τώρα μπορείτε να καταλάβετε γιατί σκεφτήκαμε ότι θα έπρεπε να το γνωρίζετε» είπε η Κέρτις. «Δεν θα το ’λεγα» απάντησε η Μπάξτερ, η οποία ξανάβρισκε γρήγορα τον εαυτό της. Η Κέρτις έμεινε άναυδη και στράφηκε στη Βανίτα: «Περίμενα ότι το τμήμα σας, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, θα ήθελε να…». «Ξέρετε πόσα εγκλήματα που αντιγράφουν τη Μαριονέτα είχαμε στο Ηνωμένο Βασίλειο τον τελευταίο χρόνο;» διέκοψε η Μπάξτερ. «Εφτά, απ’ όσο ξέρω εγώ, και προσπαθώ πραγματικά να αποφεύγω να τα μαθαίνω». «Και αυτό δεν σας ανησυχεί καθόλου;» ρώτησε η Κέρτις. Η Μπάξτερ δεν καταλάβαινε γιατί θα έπρεπε να αφιερώσει σε αυτήν τη συγκεκριμένη φρικιαστική υπόθεση περισσότερο χρό- νο από όσο είχε αφιερώσει στις άλλες πέντε που είχαν προσγει- ωθεί στο γραφείο της εκείνο το πρωί. Ανασήκωσε τους ώμους: «Τα τέρατα κάνουν τέρατα». Ο Ρους κόντεψε να πνιγεί από το πορτοκαλί ζελεδάκι που έτρωγε. «Κοιτάξτε, ο Λεθάνιελ Μας ήταν ένας εξαιρετικά ευφυής, ευρη- ματικός και γόνιμος κατά συρροή δολοφόνος. Όλοι οι άλλοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ψυχάκηδες που παραμορφώνουν τους νε- κρούς προτού τους μπουζουριάσουν οι μπάτσοι της γειτονιάς τους».