Η κρεμάλα

H Κ Ρ Ε Μ Α Λ Α 25 ποιον στο τηλέφωνο. Χαμογέλασε πάλι, θλιμμένα αυτήν τη φορά, ενώ το πλήθος διαλυόταν, αφήνοντάς τον μόνο του να μαζέψει τα πράγματά του και να αφήσει αυτό το μέρος για τελευταία φορά. Οι αναμνήσεις καθυστέρησαν την πρόοδό του καθώς κατέβα- ζε τις φωτογραφίες που κοσμούσαν χρόνια ολόκληρα τον εργα- σιακό του χώρο. Μία συγκεκριμένη φωτογραφία, τσαλακωμένη και ξεθωριασμένη από το πέρασμα του χρόνου, κυρίεψε τις σκέ- ψεις του: ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι του γραφείου. Ένα στέμμα από κρεπ χαρτί κάλυπτε το φαλακρό κεφάλι του Φίνλεϊ, προς μεγάλη τέρψη του φίλου του Μπέντζαμιν Τσέιμπερς, με το μπρά- τσο του αγκάλιαζε την Μπάξτερ, μια φωτογραφία που πρέπει να είναι και η μοναδική που τη δείχνει χαμογελαστή. Και εκεί στην άκρη, αποτυγχάνοντας οικτρά να κερδίσει το στοίχημα πως μπο- ρούσε να σηκώσει τον Φίνλεϊ από το πάτωμα, ήταν ο Γουίλ… ο Γουλφ. Βάζοντας προσεκτικά τη φωτογραφία στην τσέπη του μπουφάν του, μάζεψε και τα τελευταία πράγματά του. Καθώς πήγαινε να βγει από το γραφείο, ο Φίνλεϊ κοντοστάθη- κε. Ένιωθε ότι το ξεχασμένο γράμμα που είχε ανακαλύψει στο βάθος του συρταριού του γραφείου του δεν του ανήκε. Σκέφτηκε να το αφήσει πίσω του, σκέφτηκε να το σκίσει, αλλά στο τέλος το έριξε στον πάτο του κουτιού με τα υπόλοιπα μικροπράγματα και συνέχισε τον δρόμο του προς τα ασανσέρ. Υπέθεσε ότι ήταν ένα ακόμα μυστικό που θα έπρεπε να κρα- τήσει. Στις 7.49 μ.μ., η Μπάξτερ βρισκόταν ακόμη καθισμένη στο γρα- φείο της. Κάθε είκοσι λεπτά έστελνε γραπτά μηνύματα ζητώντας συγγνώμη για την καθυστέρηση και δίνοντας τον λόγο της ότι θα έφευγε όσο νωρίτερα μπορούσε. Η διοικήτριά της όχι μόνο την είχε αναγκάσει να χάσει τελείως τον αποχαιρετιστήριο λόγο του