Η κραυγή της Τζοκόντα (Αόρατοι Ρεπόρτερ)

11 «Κάποιος είναι εδώ μέσα!» φώναξε η κοπέλα και η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζε ότι θα δραπετεύσει απ’ το σώμα της. «Ποιος είσαι;» Η όρασή της, δυστυχώς, ήταν η μοναδική της αίσθηση που υστε­ ρούσε. Δεν ξεχώριζε πια τίποτα στον διάδρομο. Τα φω­ τάκια κινδύνου δεν είχαν ανάψει – ή κάποιος τα είχε απε­ νεργοποιήσει. «Ματίας» είπε με κομμένη την ανάσα. «Πήγαινε να χτυπήσεις τον συναγερμό». «Είσαι σίγουρη;» ρώτησε ο Ματίας. «Δεν υπάρχει κα­ νένας εδώ μέσα. Εξάλλου θα τον είχαν δει στις κάμερες οι σεκιούριτι του…» Ένιωσε κάτι στο πόδι του και σκό­ νταψε. Έπεσε στο έδαφος με τα μούτρα. «Οχ…» μού­ γκρισε σαν πληγωμένο ζώο. «Οχ…» Το κεφάλι του ήταν βαρύ κι ένιωθε πως όλα γύριζαν γύρω του. «Τι έγινε;» ρώτησε ανήσυχη η Φένια. «Σκόνταψες;» «Όχι…όχι ακριβώς…» ψιθύρισε ο άντρας. «Τότε τι;» «Νομίζω ότι κάποιος μου έβαλε τρικλοποδιά!» ΗΦένια έτρεξε στα τυφλά προς την αίθουσα Κλιμτ. Περ­ νώντας δίπλα από ένα μεγάλο παράθυρο πρόσεξε μια μικροσκοπική λάμψη πίσω απ’ τις βαριές, βελούδινες κουρτίνες. Ήταν το φεγγάρι – και σήμερα είχε πανσέλη­ νο…Αυτό ήταν. Τράβηξε τις κουρτίνες του παραθύρου, και του επό­ μενου και του μεθεπόμενου, και με τη βοήθεια του φεγ