Τα τελευταία παιδιά στη Γη 7: Η κούρσα της Αποκάλυψης

Η Τζουν σπινάρει, αφήνοντας πίσω της μυρω- διά από καμένο λάστιχο. Στρίβει τέρμα, πατάει το πεντάλ και τρέχει με φουλ ταχύτητα προς το μέρος μου. «ΑΝΕΒΑ ΣΤΟΚΑΡΤ ΣΟΥ! ΚΙ ΟΔΗΓΑ!» φω- νάζει με όλη της τη δύναμη. «Καλά ντε, κούλαρε» μουρμουρίζω. «Το ’πια- σα το υπονοούμενο. Δε χρειάζεται να το ξανα- πείς». «ΤΩΡΑ, ΤΖΑΚ!» διατάζει η Τζουν – και αυτή τη φορά υπακούω. Παρατάω την αντλία, που χτυ- πάει κάτω, και σκαρφαλώνω με έναν πήδο στο Μπουμ Καρτ μου. Κουνάω τον Κόφτη του Λούιβιλ και φωνάζω μια διαταγή στα ζόμπι μου. «Άλφρεντ, Λέφτι, Γκλερμ! Ανε- βείτε!» Η ζόμπι-τριάδα υπακούει, σκαρφαλώνει στον προ- φυλακτήρα και κρατιέται από τον σκελετό του Μπουμ Καρτ. Πατάω γκάζι και τα λάστιχα στριγκλίζουν. Απο- μακρύνομαι με ταχύτητα από το βενζινάδικο ακολου- θώντας την Τζουν, τον Κουίντ και τον Ντερκ στον αυ- τοκινητόδρομο, και– ΚΑΑΑΑΑΑ-ΚΡΑΝΤΣ! Ο ήχος του Μολάκιου που πέφτει πάνω στο βενζινά- δικο μοιάζει με υπερηχητική έκρηξη και τα Μπουμ Καρτ μας εκτινάσσονται στον δρόμο. 14