Τα τελευταία παιδιά στη Γη 7: Η κούρσα της Αποκάλυψης

16 «Μα προσπαθώ να σας πω κάτι, παιδιά!» φωνάζω. «Κάτι ΦΟΒΕΡΟ». «Πιο φοβερό από αυτό, όχι!» φωνάζει ο Ντερκ και δείχνει με τον αντίχειρα το Μολάκιο. «Παίζεται!» φωνάζω. «Από μέγεθος – ε καλά, φυσικά και είναι πιο φοβερό το Μολάκιο. Εγώ όμως μιλάω για κάτι φοβερό σε αντίκτυπο . Πάνω μας . Δεν είμαι σίγουρος–» «Τζακ, κυριολεκτικά δεν υπάρχει τίποτα που θα έχει φοβερότερο αντίκτυπο πάνωμας από αυτό το πράγμα… όταν πέσει… ΠΑΝΩ ΜΑΣ!» φωνάζει ο Κουίντ. «Προσοχή!» φωνάζει η Τζουν καθώς η φαρδιά λεω- φόρος στενεύει και μας βγάζει σε έναν κεντρικό δρόμο μικρής πόλης. Ο Ντερκ και η Τζουν τρέχουν βολίδα μπροστά, ενώ ο Κουίντ κι εγώ ακολουθούμε, ο ένας δίπλα στον άλλο. Τρέχουμε στους μεταποκαλυπτικούς δρόμους με τις μηχανές στο φουλ, μόλις καταφέρνοντας να ξεφύγουμε από την επέλαση του Μολάκιου. «Κουίντ!» φωνάζω. «Πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό που έκανα στο υδάτινο πάρκο! Ήταν–» «Απίστευτο!» φωνάζει ο Κουίντ. «Το ξέρω! Ευχαριστώ ! Δηλαδή, έλεγξα τον Άλφρεντ μόνο με τη σκέψη μου! Ποιος είμαι μεγάλε, η Τζιν Γκρέι;» «Όχι, φίλε, όχι αυτό. Κοίτα!» λέει ο Κουίντ και ση- κώνει το ένα χέρι από το τιμόνι για να μου δείξει τον Ντερκ, ακριβώς μπροστά μας. Το σπαθί του Ντερκ είναι περασμένο στην πλάτη του – κι από τη λαβή του κρέμεται ο Σαλιάρης. Μικρο- σκοπικές στάλες Υπερ-γλίτσας πέφτουν από το τέρας.