Η κούκλα

Η Κ Ο Υ Κ Λ Α 19 Το δίχως άλλο αυτή η κούκλα είχε μείνει στον βυθό της θάλασ­ σας για μεγάλο διάστημα, ίσως και για χρόνια. Ήταν γεμάτη κοχυλάκια, ανεμώνες της θάλασσας, μικρά λευκά σκουλήκια κι άλλους πολλούς οργανισμούς που η Ντίσα δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει ούτε να κατονομάσει. Γύρω απ’ τον λαιμό της ήταν περασμένη μια όμορφη αλυσιδίτσα μ’ ένα μενταγιόν που ήταν καλά κρυμμένο κάτω από τα φύκια και τα ζωύφια που είχαν σκεπάσει το πλαστικό κορμάκι της κούκλας σαν πανοπλία. Το ένα της μάτι είχε χαθεί αφήνοντας πίσω του μια μικρή τρύπα που έχασκε κενή. Το άλλο μόλις που διακρινόταν κάτω από το βαρύ της βλέφαρο, που σίγουρα θα έκλεινε αν κάποιος δοκίμαζε να ξαπλώσει την κούκλα. Οι βλεφαρίδες της, που σίγουρα κάποτε ήταν πυκνές, είχαν πέσει. Η κούκλα είχε χάσει και μερικά από τα μαλλιά της, που είχαν πέσει αφήνοντας κι εκείνα πίσω τους μι­ κρές, συμμετρικές και τέλεια ευθυγραμμισμένες τρυπίτσες σε σειρές πάνω στο πλαστικό κεφάλι της. Τα μαλλιά που είχαν απομείνει ήταν σκούρα και μπερδεμένα σε έναν μεγάλο, συμπα­ γή κόμπο. Δεν είχε τίποτα γλυκό ή χαριτωμένο πάνω της. «Ποιανού να είναι άραγε;» ρώτησε η Ρόουσα σπάζοντας τη σιωπή. «Κανενός. Τώρα πια δεν είναι κανενός» απάντησε ο Φρίκι με το βλέμμα καρφωμένο στη βρομιά που είχαν βγάλει τα δίχτυα στο κατάστρωμα. «Μάλλον θα ανήκε σε κάποιο κοριτσάκι μια φορά κι έναν καιρό». «Και τι γύρευε μες στη θάλασσα;» Η Ρόουσα ήταν ακόμη στην ηλικία που πίστευε πως οι ενήλικες είχαν πάντα μια απάντηση για όλα. Σύντομα όμως θα ερχόταν ο καιρός που η πραγματικό­ τητα θα την απογοήτευε. «Μπορεί το κοριτσάκι που την είχε να έκανε ένα ταξίδι με το πλοίο και κάποια στιγμή να της έπεσε στη θάλασσα. Μπορεί να έπλεαν κάπου αλλού με το πλοίο, η κούκλα να έπεσε στη θάλασ