Η κούκλα

Η Κ Ο Υ Κ Λ Α 15 Έτσι, όταν ο Φρίκι πρότεινε την εκδρομή με τη βάρκα που είχε από κοινού με τον πατέρα και τον αδελφό του, η Ντίσα έβα­ λε στην άκρη κάθε ενδοιασμό της και δέχτηκε την πρότασή του για χάρη της Ρόουσα. Σκέφτηκε πως το ψάρεμα θα σκληραγω­ γούσε την κόρη της και θα ήταν μια καλή αφορμή για ν’ αφήσει το ατέλειωτο διάβασμα και να βγει για λίγο από τον κόσμο των βιβλίων της. Αν και γενικά το σχολείο ενθάρρυνε το διάβασμα, για τη Ρόουσα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Φυσικά, το διά­ βασμα από μόνο του ήταν ωφέλιμο. Αλλά η ζωή δεν ήταν μόνο όσα μπορεί κανείς να βρει ανάμεσα στο εξώφυλλο και το οπισθό­ φυλλο ενός βιβλίου. Τα παιδιά έπρεπε ν’ αποκτούν τις δικές τους εμπειρίες ζωής. Έτσι τουλάχιστον πίστευε η Ντίσα. Με τίποτα δεν ήθελε η κόρη της να καταντήσει σαν εκείνη: διαρκώς πανικό­ βλητη για το παραμικρό. Ο Φρίκι κοίταξε την Ντίσα χαμογελώντας. Αντίθετα με τη Ρόουσα, εκείνος δεν φορούσε σκούφο και τα μπερδεμένα μαλλιά του ανέμιζαν προς κάθε κατεύθυνση. Κι όμως, του πήγαινε τόσο πολύ αυτό το ανέμελο, ανεπιτήδευτο στιλ! Η ζωή στη φύση και στη θάλασσα έμοιαζε να του ταιριάζει περισσότερο από το άχα­ ρο, αποστειρωμένο περιβάλλον του γραφείου. Δούλευαν και οι δυο τους στην ίδια υπηρεσία: την Υπηρεσία Μεταφορών. Εκείνη εργαζόταν στο τμήμα αλλαγών ιδιοκτησίας στα αυτοκίνητα κι ο Φρίκι στο Νηολόγιο. Και πράγματι, κανένας απ’ τους δυο τους δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η δουλειά που έκαναν ήταν ιδιαίτερα δημιουργική και συναρπαστική. Η Ντίσα ήταν ανύπα­ ντρη μητέρα και τη βόλευαν πολύ τα ωράρια. Όμως, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν καταλάβαινε για ποιο λόγο ο Φρίκι είχε δια­ λέξει να κάνει αυτή τη δουλειά. Κάθε φορά που έμπαινε στο καφέ του γραφείου, το βλέμμα του ήταν θολό. Χωρίς κανέναν ενθουσιασμό και καμιά έμπνευση. Μέσα στους τέσσερις τοίχους της υπηρεσίας έμοιαζε σαν ψάρι έξω απ’ τα νερά του. Ήταν κλει