Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΑΧΝΕΣ ΤΗΣ | 13 δίνω κλοτσιές να ξεμπλέξω. Ζύγιζα μόλις δύο κιλά και τετρακόσια γραμμάρια. Όχι βέβαια πως το θυ­ μάμαι κι αυτό, αλλά το έχει γράψει η μαμά σ’ ένα βιβλίο που το λένε Τα πρώτα χρόνια του παιδιού μας . Είναι γεμάτο ερωτήσεις και η μαμά απαντάει σε όλες. Πού γεννήθηκα, ποια ημερομηνία, τι μέρα ήταν, τι ώρα, πόσο ζύγιζα… Μόνο για τις αράχνες δε γράφει, γιατί δεν υπάρχει καμιά ερώτηση που να λέει: «Γεννήθηκε το παιδί σας τυλιγμένο σε αρά­ χνες;». Κι όμως, θα ’πρεπε. Σύμφωνα λοιπόν με το βιβλίο, όλα άργησα να τα κάνω. Άργησα να στηρίξω το κεφάλι μου, να καθίσω, να σταθώ όρθια, να μπουσουλήσω, να περπατήσω, ακόμα και να μιλήσω. Σ’ αυτό όμως που δε συμφω­ νώ είναι πως είπα τα πρώτα μου λόγια αφού έγινα δύο χρονών. Εγώ πιστεύω πως μιλούσα πολύ πιο πριν, μιλούσα όμως από μέσα μου. Όταν η γιαγιά με ρωτούσε γιατί δεν τρώω την κρέμα μου, εγώ απα­ ντούσα από μέσα μου: «Γιατί έτσι». Μιλούσα με τις γάτες στην αυλή, με τα ψάρια στη γυάλα, μα πιο πολύ με τις πασχαλίτσες που πετού­ σαν και κάθονταν στα δάχτυλά μου κι ούτε με φο­ βόνταν ούτε τις φοβόμουν. Όταν με άφηναν στο σπίτι της γιαγιάς, καθόμουν σ’ ένα καρεκλάκι και δεν το κουνούσα ώσπου να έρθουν να με πάρουν. «Να την πάτε σε γιατρό», συμ