Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της

AΛKH ZEH 12 | μαι τη στιγμή που βγήκα από την κοιλιά της μαμάς, δε θα το καταφέρουν με καμιά δύναμη. Δεν τσίριζα, όπως ένα μωρό που είδα σ’ ένα ντο­ κιμαντέρ στην τηλεόραση. Ήμουν τυλιγμένη σε αράχνες. Πάλευα με χέρια και με πόδια να ξεμπλέ­ ξω. Κάποιος είπε –όχι ο μπαμπάς, εκείνος δεν άντε­ χε να μπει στην αίθουσα του τοκετού–, μάλλον ο γιατρός, γιατί η φωνή ήταν αντρική: «Δεν ξανάδα βρέφος τυλιγμένο σε αράχνες». Κι ύστερα σου λένε δε θυμάμαι! Όσο έσπρωχνα να βγω, τόσο πιο πολύ μπερδευό­ μουν. Τέλος, ο γιατρός έκοψε μ’ ένα ψαλίδι τις κλω­ στές, μ’ ελευθέρωσε, μ’ έπιασε από τα πόδια και με σήκωσε ψηλά. Είχα όμως τόσο κουραστεί, που δεν μπορούσα να βγάλω άχνα. Δεν τα θυμάμαι βέβαια κι όλα! Πώς βρέθηκα, ας πούμε, στην κούνια μου με τη γιαγιά σκυμμένη από πάνω μου. Τι έλεγε όμως στη νοσοκόμα τ’ άκουσα πεντακάθαρα: «Κίτρινο, ίδιο λει­ ψανάκι». «Μη λέτε τέτοια λόγια, κυρία, αμαρτία.» Η αλήθεια είναι ότι η γιαγιά διηγείται, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, πως βγήκα τυλιγμένη σε αράχνες, πως δεν ακούστηκε κλάμα και πως ήμουν σαν λει­ ψανάκι. Δεν είναι όμως γιατί την άκουγα. Το θυμά­ μαι. Αφού ακόμα και τώρα βλέπω πολλές φορές στον ύπνο μου πως είμαι μπλεγμένη σε δίχτυα και