Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της

| 11 ΛΈΝΕ ΠΩΣ ΔΕ ΓΊΝΕΤΑΙ ΝΑ ΘΥΜΆΣΑΙ από τη στιγμή που γεννιέσαι. Λένε πως οι πρώτες εικόνες της ζωής σού έρχονται στον νου πολύ αργότερα, μα κι αυτές είναι σκόρπιες και θαμπές. Ας λένε. Σε λίγο θα κλείσω τα δεκατρία. Τη στιγμή όμως που γεννήθηκα τη βλέπω μπροστά μου ολοκάθαρα. Είναι, λέει, γιατί έχω ακούσει να τη διηγούνται, και νομίζω… Τι νομίζω, αφού μου παρουσιάζεται σαν τα σλάιντς από το ταξίδι μας στη Δανία που προβάλλει ο μπαμπάς για να τα δουν οι φίλοι. Άκου το φαντά­ στηκα! Πού να τη βρω τη φαντασία; Δε φαντάζομαι τίποτα. Μου το λέει στο σχολείο και η καθηγήτρια των ελληνικών, η ελληνικού όπως τη λένε τα παιδιά: «Σου λείπει η φαντασία». Ό,τι συμβαίνει μπορώ να το περιγράψω, και πολύ καλά μάλιστα. Γι’ αυτό είμαι άνιση. Πότε δεκαεννιά στην έκθεση πότε έντεκα. Δηλαδή σ’ όλα μου είμαι άνιση. Πότε πάνω πότε κάτω. Πότε αγαπώ πότε μισώ. Να με κάνουν όμως να πιστέψω πως δε θυμά