Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της

AΛKH ZEH 18 | σ’ όλο τον κόσμο προέρχονται από εκείνους, και γινόταν έξαλλη όταν έβαζα ροκ στη διαπασών. Αγα­ πούσε μόνο τους Ρώσους, όχι όμως τους τωρινούς, τους άλλους, τους Σοβιετικούς όπως τους έλεγε. «Άκου να πάτε στους Γερμανούς.» Δεν μπορούσε να το χωνέψει. Ο μπαμπάς γελούσε, την πείραζε και της έλεγε πως είναι καιρός να ξεκολλήσει η βελόνα από τον δίσκο. Δεν καταλάβαινα τι ήθελε να πει, μα ούτε μ’ ένοιαζε και χαιρόμουνα που θα φεύγαμε. Δεν είχα ποτέ μου ταξιδέψει, παρά μόνο με το λεω­ φορείο, όταν πήγαινα με τη γιαγιά καμιά φορά τα καλοκαίρια στο Καρπενήσι. Τώρα θα έμπαινα σε αεροπλάνο και θα πηγαίναμε σε μια πολύ ωραία πόλη, που τη λένε Άαχεν. Πρέπει να προφέρεις δύο φορές το άλφα, σαν να παίρνεις βαθιά ανάσα. Ο μπαμπάς είχε πάει εκεί και είχε κιόλας νοικιάσει σπίτι. Θα έκανα μαθήματα γερμανικών το καλοκαίρι, κι όταν πηγαίναμε να εγκατασταθούμε στο Άαχεν, θα με έγραφαν στο γερμανικό σχολείο, στην πρώτη τάξη κανονικά, μόνο που κάποιες ώρες, όταν τα άλλα παιδιά θα έκαναν τεχνικά ή κάτι άλλο παρα­ πλήσιο, εμένα, ξέχωρα, θα μου έκαναν γερμανικά. Το απόγευμα θα παρακολουθούσα το ελληνικό σχο­ λείο, που ήταν τμήμα του γερμανικού. Μου τα εξή­ γησε ο μπαμπάς μ’ όλες τις λεπτομέρειες, και είπε