Η κληρονομιά της Βίλας Εύα (Το Μαγικό Αρωματοπωλείο)

Και τώρα είχαν έρθει τα πάνω κάτω. Το ασανσέρ σταμάτησε με ένα τράνταγμα. Έσπρωξα την καγκελένια πόρτα, και αντί να γυρίσω το πόμολο πάνω της, έσπρωξα προς τα κάτω το διπλανό χερούλι. Το επόμενο λεπτό είδα μπροστά μου το εργαστήριο. Έκλεισα τα μάτια και ένιωσα ένα άγνωστο μείγμα από μυρωδιές να με υποδέχεται: πατσουλί, ξύλο κέδρου και λιβάνι, μυρωδιά που δυνάμωνε σε κάθε βήμα μου. «Γεια σας!» φώναξα προς το μέρος του Νταν μπαίνο- ντας στο αποστακτήριο και παρατηρώντας το καταγά- λανο σύννεφο αρώματος που είχε σχηματιστεί στον χώρο. «Πάλι εδώ κοιμηθήκατε;» «Λούτσι. Καλησπέρα» μούγκρισε ο ηλικιωμένος αρω- ματοπώλης, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι. Ήταν περιστοιχισμένος από κονσερβοκούτια, μπου- καλάκια και ξύλινα κιβώτια, και έγραφε κάτι σε ένα ση- μειωματάριο. Πού και πού σήκωνε κάποιο από τα δοχεία με τα υλικά και το κοιτούσε αναποφάσιστος. Αν κάποιος έψαχνε τον Νταν αυτές τις μέρες, θα τον έβρισκε σε δύο σημεία: είτε στοΜαγικό Αρωματοπωλείο, είτε στο εργαστήριο. Έμπαινε εκεί και παρασκεύαζε νέα αρώματα από το πρωί ως το βράδυ. «Πρέπει να κοιμάστε και λίγο» είπα. «Από πότε έχετε να πάτε σπίτι σας;» «Και οι πολυθρόνες στο διπλανό δωμάτιο μια χαρά 18