Η κληρονομιά της Βίλας Εύα (Το Μαγικό Αρωματοπωλείο)

λουθούσε από την πρώτη στιγμή που μετακομίσαμε εδώ. Μπήκε στη ζωή μου ταυτόχρονα με το μεγάλο σπίτι και δε με εγκατέλειψε ποτέ. Το ίδιο ένιωθα και σήμερα, ένα κυριακάτικο απόγευ- μα. Και αυτό δεν μπορούσε να το αλλάξει ούτε η ζέστη του αποκαλόκαιρου, ούτε ο καναπές όπου είχα απλωθεί. Ούτε το Σαββατοκύριακο που τελείωνε ούτε το κακάο που μας έφτιαξε ο μπαμπάς αρκούσαν για να ξεχάσω τον φόβο μου. Παρόλο που το άρωμα της ζεστής σοκολάτας αιωρούνταν ακόμη στον αέρα και μπλεκόταν με τα υπό- λοιπα αρώματα στο σαλόνι μας. Σήμερα μας επισκέφτη- καν αρώματα από γλυκάνισο, ξύλο και περγαμόντο. Το κακάο το είχαμε πιει από ώρα βέβαια, και ο μπαμπάς με τον Μπένο είχαν βγει για ψώνια, αλλά το άρωμα σοκο- λάτας θα παρέμενε στο σαλόνι λίγο ακόμα. Πάντα αυτό γινόταν στη Βίλα Εύα. Τα αρώματα παρέμεναν στον χώ- ρο για πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο. Και ήταν αυτές οι στιγμές που με έκαναν να ξεχνάω για λίγο τον φόβο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ήξε- ρα ότι αυτή η ξεγνοιασιά δε θα κρατούσε πολύ – ευτυχώς δηλαδή, γιατί το αντίθετο θα ήταν επικίνδυνο με τόσα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Για λίγα λεπτά όμως, επέτρεψα στον εαυτό μου να χαθεί στα αρώματα. Αναμειγνύονταν σε διαρκώς νέους συνδυασμούς και κινούνταν σε ολόκληρο το σπίτι. Λες και πήγαιναν επί- σκεψη στα δωμάτια για να αναμειχθούν εκ νέου με τα άλλα αρώματα. Τα αγαπούσα ένα ένα ξεχωριστά. Είχαν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. 15