Η κληρονομιά (Μια ιστορία μόνο)

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΝΟ: Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ 23 να μπορώ να πω ότι πάτησα τα προγονικά εδάφη, πριν τα εγκαταλείψω για πάντα. Θα ήταν όμως απλώς συμβολική η νίκη και δεν άξιζε τον κόπο. Στάθηκα εκεί αρκετή ώρα προσπαθώντας να διακρίνω κάτι πέρααπ’ το βασανισμένοφερφορζέ της καγκελόπορτας. Απεικόνιζε κυκλάμινα σε μεγέθυνση, που τα παραμόρφωνε τερατωδώς. Τα είχε να περιστρέφονται γύρω στα κάγκελα λες και ήταν περικοκλάδες και όχι χαμολούλουδα, με τα μυτερά μπουμπούκια και τους σφιχτούς έλικες των σπόρων, όλα εκτός κλίμακας, να δείχνουν τον ουρανό αντί για τη γη. Οθυρεός, στην κορυφή, στεφανωμένος με ντελικάταφύλλα, πλαισίωνε τα πλεγμένα γράμματα Άλφα και Γάμα και την ημερομηνία 1899. Ήταν τα αρχικά της γιαγιάς και του παπ­ πού μου, «Άνθιμη» και «Γεώργιος», και η ημερομηνία του γάμου τους. Το εξοχικό σπίτι ήταν γαμήλιο δώρο από τον προπάππο μουΜάρκο Βοριά, πατέρα της νύφης. Οπατέρας μου μου είχε πει πολλές φορές το όνομα του περίφημου Γάλλου που είχε φιλοτεχνήσει το πορτόνι και τις υπόλοιπες σιδεριές στο εργαστήριό του έξω από το Νανσύ. Δεν σημειώνουμε όλα εκείνα που μας διηγούνται οι γο­ νείς μας, γιατί πιστεύουμε ότι θα είναι πάντα εκεί να τα επαναλάβουν αν χρειαστεί εκείνοι, οι εκπρόσωποι και χρο­ νικογράφοι του παρελθόντος. Και όσο για τον δημιουργό του φερφορζέ, τον βρίσκω σε δυο λεπτά όποτε θέλω. Δεν μπορεί να υπήρχαν και πολλά εργαστήρια καλλιτεχνικής