Η κληρονομιά (Μια ιστορία μόνο)

22 KAΛΗ ΔΟΞΙΑΔΗ ότι το σπίτι δεν ήταν προσπελάσιμο. Εγώ όμως θυμόμουν τις άπειρες πετυχημένες αναμετρήσεις μου με την άγρια φύση και με ένα μικρό κλαδευτήρι πίστευα ότι δεν θα έχω πρόβλημα. Τίποτα όμως απ’ όσα θυμόμουν δεν μπορούσε να συγκρι­ θεί με το χλωρό τείχος που ορθωνόταν μπροστά μου. Ηπρώ­ τη μου σύγκριση ήταν με τον πύργο της Ωραίας Κοιμωμέ­ νης. Πίσω απ’ τον πέτρινο τοίχο τον εστεμμένο με δόντια από σπασμένα μπουκάλια ένας δεύτερος τοίχος, ζωντανός και πολύ πιο ψηλός, έφραζε την πρόσβαση. Τέτοια εποχή τα αγκαθωτά αρπάγια του βάτου ήσαν γυμνά και κοκκινω­ πά, με μια κίνηση σαν τρέμουλο στον υγρό αέρα. Είχα το κλειδί· μου το είχε παραδώσει ο δικηγόρος. Δεν είχε βέβαια νόημα, αλλά επέμεινα να ξεκλειδώσω με μεγά­ λη προσπάθεια και αρκετό λάδι, που είχα σκεφτεί να φέρω, τη σκουριασμένη κλειδαριά. Ήταν η τελετή αποδοχής ιδιο­ κτησίας. Έσπρωξα το πορτόφυλλο, που υποχώρησε μερικά εκατοστά μόνο πριν φρακάρει. Ήξερα ότι δεν θα επιχειρούσα να μπω. Δεν υπήρχε περί­ πτωση να μπορέσω να φτάσω πέρα από δυο τρία μέτρα. Σκέφτηκα να το επιχειρήσω, έτσι ίσα ίσα για να πω ότι πά­ τησα μέσα. Θα μπορούσα, βέβαια, να σκαρφαλώσω προσε­ κτικά στις σκουριασμένες λόγχες της καγκελόπορτας. (Φο­ ρούσα τη συνηθισμένη μου στολή, μπλουτζίν και μπότες.) Στο κάτω κάτω, αφού είχα φτάσει μέχρι εδώ, καλό θα ήταν