Η κληρονομιά (Μια ιστορία μόνο)

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΝΟ: Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ 21 πίσω μου με ώθησε βιαστικά προς το σπίτι. Δεν ήθελα μάρ­ τυρες στην αναποφασιστικότητά μου. Πέρασα την πρώτη στροφή βιαστικά, γλιστρώντας άγαρμπα στη γλίτσα, και βρέθηκα ανάσκελα, ευτυχώς αόρατη απ’ τον δρόμο. Η ανα­ ξιοπρεπής κατάληξη ήταν χαρακτηριστική της παλιάς Αν­ θής. Έτσι, έστω και μόνο για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, σηκώθηκα και άρχισα να περπατώ με μελετημένη άνεση την ανηφόρα, παραμερίζο­ ντας ξερόκλαδα και αγκάθια. Κάθε στροφή επιβεβαίωνε τη θλιβερή κατάσταση του ελαιώνα, κι όμως έβλεπα ψηλά κλαδιά πολύ υγιή, φορτω­ μένα ακόμη με καρπό. Ανάμεσα στα ξερά και σάπια φύλλα στο χώμα ήσαν πεσμένες ελιές, πολλές σταφιδιασμένες, άλλες σε αποσύνθεση, αλλά αρκετές από πρόσφατη πτώση, παχουλές και ιόχρωμες με την τυπική άσπρη νέφωση. Περ­ πατούσα τόσο προσεκτικά, υποτίθεται, για να αποφύγω άλλη κουτρουβάλα, αλλά πραγματικά υπάκουα στη συνή­ θεια που μου απαγόρευε να πατήσω τον ζουμερό καρπό. Τι κρίμα, σκεφτόμουνα, ο Daddy θα στενοχωριόταν, εκείνος που άφησε τα δέντρα αυτά στη φύλαξή μου. Τι σπατάλη και τι ντροπή! Ανάμεσα απ’ τα σκουριασμένα κάγκελα της εσωτερι­ κής καγκελόπορτας έβλεπα να υψώνεται ένα πυκνό πλέγμα από βάτα, πουρνάρια και αγκαθωτό σμίλακα, αδιαπέραστο ακόμα και οπτικά. Με είχαν προειδοποιήσει