Η κληρονομιά (Μια ιστορία μόνο)

19 Η επιστροφή – Προ των πυλών Από απόσταση, καθώς πλησίαζα με το ταξί, κοίταζα την πλαγιά με τον ελαιώνα που κατέληγε στο σπίτι, και έμοιαζε να μην έχει αλλάξει καθόλου. Φτάνοντας, η ψευ­ δαίσθηση διαλύθηκε. Ο ιδιωτικός δρόμος σχεδόν δεν ξεχώ­ ριζε απ’ τον λόγκο και σίγουρα δεν ήταν βατός. Τον θυμό­ μουν περιποιημένο καλντερίμι και είχα δυσκολευτεί να το πιστέψω όταν ο οδηγός μού είπε ότι δεν υπάρχει πρόσβαση προς το σπίτι και θα με άφηνε στον δημόσιο δρόμο. Θα γύ­ ριζε να με πάρει σε δύο ώρες. Το πορτόνι στην είσοδο του κτήματος έχασκε σκουριασμένο. Περίμενα να φύγει το τα­ ξί και μετά πλησίασα. Στάθηκα στο κατώφλι αυτής της πε­ ρασμένης ζωής, πιστεύοντας ακόμη ότι εξαρτιόταν από μένα να προχωρήσω ή να φύγω. Οι θεόρατες ελιές που ζούσαν στις αναμνήσεις μου ήσαν περήφανες και περιποιημένες, οι γκρίζοι κορμοί τους, στρι­ φτοί και διάτρητοι, τεντώνονταν προς τα επάνω σχηματί­ ζοντας πυκνούς ασημένιους θόλους. Ησυνεχής μικροκίνη