Η κληρονομιά (Μια ιστορία μόνο)

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΝΟ: Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ 25 Σ’ αυτό το νησί του Αλκίνοου και της Ναυσικάς, της Γορ­ γόνας του ναού της Αρτέμιδος, του Πρόσπερο και του Κα­ ποδίστρια, των ελαιώνων και των κυπαρισσιών, των θαλασ­ σινών σπηλιών με τα πιο γαλάζια νερά και των χρυσών αμμουδιών, οι περιζήτητες περιουσίες ήσαν ή καινούργια παραθαλάσσια μπανγκαλόου με όλες τις ανέσεις ή, αλλιώς, ερειπωμένα αρχοντικά με ατμόσφαιρα Λίμπρο ντ’ Όρο. Εγώ, βέβαια, πάντα το έβρισκα όμορφο το σπιτάκι αυτό και θα το είχα θεωρήσει άκρως επιθυμητό. Θύμωνα ως παι­ δί όταν άκουγα να κοροϊδεύουν τους τυφλούς πυργίσκους και τα κουφώματα με τις πλουμιστές κορνίζες από φαγω­ μένο γύψο – τα βοτανολογικά αυτά ανάγλυφα από παρά­ ταιρα φύλλα, άνθη και καρπούς, κισσό και βελανίδια, αμπε­ λόφυλλα και κουκουνάρια, και βέβαια παντού κυκλάμινα, κορνιζάροντας πόρτες και παράθυρα. Θυμήθηκα την παρομοίωση της θείας Ελένης: ένα ξεθω­ ριασμένο ανάπηρο φλαμίνγκο περικυκλωμένο από πεύκα που του δίνουν σφαλιάρες. Και θύμωνα όταν όλοι, ακόμα και ο Daddy, που το αγα­ πούσε όσο κι εγώ, το θεωρούσαν αρχιτεκτονικό χωρατό. Μόνο από τη θάλασσα μπορούσες να το θαυμάσεις στις δόξες του, εκεί όπου έσμιγαν οι δύο πλαγιές και άρχιζε ο γκρεμός. Μόνο απ’ τη θάλασσα (κι απ’ το παρατηρητήριο του Κάιζερ) μπορούσε να το δει κανείς σωστά, περιτριγυρι­ σμένο από πράσινο στο σχίσμα που σχημάτιζαν τα βράχια