Η κληρονομιά (Μια ιστορία μόνο)

24 KAΛΗ ΔΟΞΙΑΔΗ σιδηρουργίας στην περιοχή του Νανσύ πριν από ογδόντα χρόνια. Τα υπόλοιπα όμως, αυτά που δεν σημειώνουμε στο μυαλό μας, τα κλειδιά για τις εισόδους στα περασμένα; Αυ­ τά πού τα ξαναβρίσκουμε; Είναι να σκάει κανείς όταν σκέ­ φτεται ότι κάποτε μας είχαν προσφερθεί επανειλημμένα, σε ασημένιους δίσκους, πρόθυμα και χωρίς εμφανή χρέωση, και μετά χάθηκαν για πάντα. •• Εβδομήντα έξι ετών είναι το σπίτι, όσο και ο πατέρας μου αν ζούσε. Ο δικηγόρος, νωρίτερα, είχε δείξει σχετική περι­ φρόνηση ως προς την εμπορική αξία του. Δεν ήθελε να νο­ μίζω ότι πουλώντας το θα γίνω πλούσια. Μίλησε αρκετά απαξιωτικά: Μου εξήγησε ότι τώρα όλοι πουλάνε τα παλιά τους σπίτια και κτήματα και δεν υπάρχει μεγάλη ζήτηση. Βασικά, μόνον οι Εγγλέζοι ενδιαφέρονται, κι αυτοί θέλουν ή ακρογιαλιές ή «γνησιότητα», παλιά παραδοσιακά κορφιά­ τικα αγροτικά σπίτια (κι αν μοιάζουν με τοσκάνικα, τόσο το καλύτερο), έστω και ερειπωμένα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μια απομονωμένη βιλίτσα εβδομήντα έξι μόνο ετών, χρώματος ροζ μπομπόν και στιλ ψευτο-αρ νουβό, σκαρφα­ λωμένη στα βράχια πάνω από τη θάλασσα και τριγυρισμέ­ νη με άχρηστους ελαιώνες, χωρίς πρόσβαση σε ακρογιαλιά κατάλληλη για μπάνιο.