Η κλέφτρα που αγαπούσε τις πέρλες

13 Κάνει να φύγει…και τότε σκοντάφτει σε μια Κοτούλα τόσο μικρή, σχεδόν αόρατη. Το φτέρωμά της έχει ένα θαμπό γκρίζο χρώμα, δίνει την εντύπωση πως είναι κάπως σκονισμένο. Η Κοτούλα δια- βάζει την αγγελία και ρωτάει χαμηλόφωνα: «Μήπως θα μπο- ρούσα να κάνω κι εγώ μια δοκιμή;». Αχ, μικρή Κοτούλα... Πόσες και πόσες φορές δε στάθηκε μπροστά στη βιτρίνα του μαγαζιού πιέζοντας το ράμφος της στο τζάμι. Αγαπά ολόψυχα τα ζωηρά χρώματα, θαυμάζει το πώς λαμπυρίζουν οι όμορφες καρφίτσες, τα κολιέ και οι αγκράφες όταν πέφτει πάνω τους το φως του ήλιου. Η Κοτούλα όμως είναι φτωχή και δεν μπορεί να αγοράσει κοσμήματα – εξάλλου είναι και μόνη της στον κόσμο: δεν έχει κανέναν που θα μπει στο μα- γαζί να της πάρει κάτι από όσα λαχταράει. ΤοΠαγόνι διστάζει, σκέφτεται τι να απαντήσει. Τι βοήθεια μπο- ρεί να περιμένει από μια μικρή, γελοία Κότα; Κι όμως, διακρίνει εκείνη τη λάμψη στα μάτια της και το ξανασκέφτεται. Τελικά δέ- χεται να την προσλάβει. Δεν περίμενε ναβρει τόσο γρήγοραβοη­ θό. «Γιατί να μην της δώσω μια ευκαιρία;» σκέφτεται. «Η αλήθεια είναι πως μοιάζει κάπως μίζερη – αλλά έτσι κι αλλιώς θα δουλεύει πίσω, στο εργαστήρι. Οι πελάτες δε θα τη βλέπουν».