Η Κατ Γουλφ σε επικύνδυνο έδαφος

12 καθηγητή Λαμπ τού νοίκιασε ένα ξυλόσπιτο στην άγρια φύση. Λένε πως εκεί έχει αρκούδες. Και αγριόγατες! Και άλκες! Ανυπομονώ». Μα τότε το βλέμμα της είχε πέσει στο ρολόι και η Κατ είχε πετάξει το κουτάλι της και είχε τρέξει να τελειώσει το πακετάρισμα. Είχε ανέβει και είχε κατέβει τις σκάλες δώδεκα φορές ψάχνοντας τα γάντια που είχε χάσει, το πάνω μέρος της πιτζάμας της και το βιβλίο μυστηρίου που είχε φυλάξει για να διαβάσει στο αεροπλάνο. Κι έτσι, οι χτύποι της καρδιάς της είχαν και πάλι εκτοξευτεί. Όμως αυτό που είχε κάνει την καρδιά της Κατ να πάρει στ’ αλήθεια φωτιά ήταν η αναζήτηση του Μικρούλη, του όχι και τόσο μι- κρούλη γάτου Σαβάνας. Ο Μικρούλης είχε κατεβάσει μούτρα αμέσως μόλις εμφανίστηκαν οι βαλίτσες. «Δεν μπορώ να φύγω χωρίς να τον αποχαιρετήσω, είναι αδύνατο» διαμαρτυρόταν η Κατ, ενώ η μαμά της προπο- ρευόταν στο μονοπάτι του κήπου και το ταξί περίμενε με τη μηχανή αναμμένη. «Θα μπορέσεις κι έτσι θα γίνει, αν δε θες να φτάσουμε αργοπορημένοι στο αεροδρόμιο» είχε δηλώσει η Δρ Γουλφ. «Θέλουμε τρεις ώρες για το Χίθροου, κι αυτό μό- νο αν δεν έχει κίνηση. Τέλος πάντων, έχεις αποχαιρετήσει τον Μικρούλη και με το παραπάνω. Ξέρεις πολύ καλά ότι η Τίνα θα τον φροντίσει άψογα». «Μην ανησυχείς, Κατ» την είχε καθησυχάσει η Τίνα. «Υπόσχομαι να ταΐζω τον Μικρούλη με πρώτης τάξεως ψάρια και να παίζουμε καθημερινά με τα ποντικάκια του».