Η Κατ Γουλφ ερευνά

11 να τη φυλάει και να της κρατάει συντροφιά ή μια γάτα για να κάνουν αγκαλιές. Παραδόξως, παρόλο που η μαμά της περνούσε όλη τη μέρα της με ζώα, κάτι τέτοιο τους ήταν αδύνατον. Ζούσαν σε ένα νοικιασμένο σπίτι χωρίς αυλή, σε έναν πολυσύχνα- στο δρόμο του Λονδίνου. « Εάν βρω ποτέ λίγο χρόνο να ψάξω για άλλη δουλειά, εάν καταφέρουμε ποτέ να αγοράσουμε δικό μας σπίτι με κήπο και εάν έχουμε ποτέ χρόνο να αφιερώσουμε σ’ αυτό, θα σου πάρω τη γάτα / τον σκύλο / το πόνι / το χάμστερ των ονείρων σου» έλεγε πάντα η μαμά της. Η Κατ δεν ήταν και πολύ γκρινιάρα, όμως τότε γκρί- νιαξε. Αν, αν, αν . Εκείνες τις μέρες ήταν η αγαπημένη λέ- ξη της μαμάς της. Όταν έφυγε ηΝάσκα, η Κατ ξάπλωσε στον καναπέ και άρχισε να ξαναδιαβάζει το αγαπημένο της μυθιστόρημα με άλογα. Αλλά ακόμα κι αυτό την ενοχλούσε, γιατί της θύμιζε πόσο θα ήθελε να βρίσκεται κοντά σε ζωντανά άλογα κι όχι μόνο σε εκείνα των βιβλίων. Το διάβασμα την έκανε επίσης να αισθάνεται ένοχη. Είχε υποσχεθεί στη μαμά της ότι θα έκανε άλλη μια προ- σπάθεια να ελαφρύνει τη βαρυφορτωμένη, ετοιμόρροπη φτηνή βιβλιοθήκη που είχε απρόθυμα εγκαταστήσει ο σπιτονοικοκύρης τους, αλλά διαρκώς το ανέβαλλε. Εδώ που τα λέμε, δεν ήταν κι εύκολο πράγμα. Ενώ οι περισσό- τεροι ξοδεύουν τις οικονομίες τους σε ρούχα, ταξίδια και φανταχτερά γκάτζετ, η Κατ και η μαμά της προτιμούσαν τα μυθιστορήματα και τα κέικ. Τους τελευταίους μήνες,