Η Κατ Γουλφ αναλαμβάνει δράση

11 Οάντρας χαμογέλασε πονηρά. «Δε θέλω τα λεφτά σου, γιατρέ – το φάρμακό σου ψάχνω. Και μάλιστα όχι για μένα. Το θέλω για έναν φίλο». «Τι έχει ο φίλος σας;» «Πεθαίνει, αλλά εσύ θα το διορθώσεις αυτό». Ο Δρ Λιου γέλασε νευρικά. «Αγαπητέ μου, απ’ ό,τι φαί- νεται, δε σας πληροφόρησαν σωστά. Εγώ είναι ένας απλός πρακτικός θεραπευτής και βελονιστής». Αναπήδησε, κα- θώς το τροχόκλειδο κατέστρεφε έναν δίσκο με γυάλινα βάζα, με τα θραύσματα να τινάζονται παντού. Με τρεμά- μενη φωνή συνέχισε: «Αν μπορώ να σας βοηθήσω να του απαλύνετε τα συμπτώματα ή τον πόνο, με χαρά μου να το κάνω. Αλλά πρώτα θα ήθελα να δω τον ασθενή». «Αυτό είναι αδύνατον. Θα πρέπει να αρκεστείς στον ιατρικό του φάκελο». Οάντρας πέταξε πάνω στον πάγκο ένα πάκο με έγγρα- φα. Ο Κάι παρατήρησε ότι όλα τα σημεία όπου αναφε- ρόταν το όνομα του ασθενή και του γιατρού είχαν σβηστεί. Προσπαθούσε επίσης, ενώ κοιτούσε τον άγνωστο, να διακρίνει κάποια λεπτομέρεια που θα μπορούσε αργότερα να βοηθήσει την αστυνομία, αλλά εκτός από το ύψος και την αγγλική του προφορά δεν μπορούσε να εντοπίσει τίπο- τε άλλο. Το χρώμα των ματιών, του δέρματος και των μαλ- λιών του κρυβόταν από το καπέλο, τα γάντια και τη μάσκα του, κι έτσι δεν μπορούσε να δει τη μάρκα των ρούχων του ή κάποιο σημάδι. Το μόνο παράξενο που διέκρινε ήταν τα κορδόνια του· είχαν σιέλ χρώμα, που ερχόταν σε αντίθεση με το γυαλιστερό μαύρο δέρμα των παπουτσιών του.