Η κατάρα της χαμένης Ατλαντίδας (Αόρατοι Ρεπόρτερ)

12 Τρεις μέρες νωρίτερα Καλντέρα Σαντορίνης Αργά το απόγευμα «Τι θαπει δηλαδήσέλφι;» Ημητέρα τηςΝάσιας δεν ενδια­ φερόταν σχεδόν καθόλου γι’ αυτά που της έλεγε η κόρη της, για να μην το δείξει όμως, έκανε κάθε τόσο μερικές ερωτήσεις, χωρίς φυσικά να προσέχει τις απαντήσεις. «Σέλφι είναι η λέξη για τις φωτογραφίες που βγάζεις εσύ τον εαυτό σου» απάντησε η κόρη της κρατώντας με το χέρι τεντωμένο μπροστά απ’ το πρόσωπό της τη φω­ τογραφική της μηχανή. «Να, τώρα είμαι εγώ στη φωτο­ γραφία. Κι όπου πάωμπορώ να βγάζωφωτογραφίες τον εαυτό μου χωρίς να χρειάζεται να ζητάωαπό κάποιον να το κάνει για εμένα». Η μητέρα της, η Θώμη, κατένευσε αδιάφορα και συ­ νέχισε να κοιτά μαγεμένη τη θέα. Βρισκόταν στην καλντέρα, σ’ ένα πολυτελές παραδοσιακό ξενοδοχείο με θέα το ηφαίστειο και αυτή την απέραντη θάλασσα. Ένα μέρος που, αν δεν ανήκε στην οικογένεια της φίλης της, της Άλκηστης, κανονικά δε θα το έβλεπε ούτε στα πιο