Η κατάρα της χαμένης Ατλαντίδας (Αόρατοι Ρεπόρτερ)

17 το αγόρι, που φορούσε κάτι χοντρά γυαλιά μυωπίας. «Βαγγέλης λέγομαι…Ωραία μηχανή». Κοίταξε την οθο­ νούλα της και είδε την πιο πρόσφατη φωτογραφία που είχε βγάλει η Νάσια με το ηλιοβασίλεμα. «Και ωραία φω­ τογραφία. Εσύ την τράβηξες;» «Εγώ» είπε ξεφυσώντας το κορίτσι και του άρπαξε τη μηχανή απ’ τα χέρια. Χωρίς να του πει άλλη κουβέντα τον παράτησε σύξυλο και ξανάρχισε το ανηφορικό τρέ­ ξιμό της, πιο προσεκτική αυτή τη φορά, για να προλάβει την άφιξη του Ιταλού φωτογράφου και των μοντέλων… «Για ναδω…» της είπε ορεσεψιονίστ, όταν του ζήτησε ευγενικά να της πει αν είχαν έρθει οι Ιταλοί. «Λοιπόν… Μάλλον μιλάτε για τον φωτογράφο και τα μοντέλα της ιταλικής Vogue ;» «Ναι!» «Μάλιστα…Έχουν ήδη έρθει όλοι μαζί και έχουν πάει για ύπνο. Η πρώτη φωτογράφισή τους θα γίνει με το πρώτο φως του ήλιου, για να μην ενοχλήσουν τους άλ­ λους ενοίκους του ξενοδοχείου, οπότε…» «Πού θα γίνει, ξέρετε; Τι ώρα;» ρώτησε η Νάσια προ­ σπαθώντας να κρυφοκοιτάξει το κομπιούτερ του υπαλ­ λήλου. Ο ρεσεψιονίστ ένιωσε άβολα και γύρισε την οθόνη προς το μέρος του. «Λυπάμαι πολύ. Δεν μπορώ να απο­ καλύψω στοιχεία για τους καλεσμένους μας σε άλλους καλεσμένους. Πόσομάλλον σ’ ένα κοριτσάκι, όπως εσύ». ΗΝάσια ευχαρίστησε ευγενικά και έφυγε. Ο ουρανός