Η καρδιά του κτήνους

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ 15 νόρθωτο κακό». Και η μόνιμη επωδός: «Γεννήθηκες κάτω από τυχερό άστρο». Ηκαημένη. Δεν προχώρησε πέραν της τρίτης γυμνασίου, αλλά ήξερε να εφαρμόζει τις πιο σοφές παιδαγωγικές με­ θόδους. Από τη μαμά κληρονόμησα αναμφίβολα τη φυσική αρχοντιά και την πεποίθηση πως κάποτε, παλιά, πριν αυτός ο αιώνας ανακατέψει τα πρόβατα με τα ερίφια, πρέπει να ήμασταν μεγάλο και σεβαστό σόι. Ημαμά υπερηφανευόταν πάντα για τα χαρίσματά μου και μ’ έκανε να νιώθω μοναδι­ κός, προικισμένος, υπέροχος. Στα πέντε χρόνια της φοιτη­ τικής μου ζωής θα συναντούσα πολλά εξαίσια μυαλά –σχε­ δόν τόσο εξαίσια όσο και το δικό μου–, πολτοποιημένα από μια δυσβάστακτη οικογενειακή παράδοση ευφυΐας: Ό,τι κι αν κατάφερναν θα ήταν υποδεέστερο από το αντίστοιχο κατόρθωμα του μπαμπά ή του παππού. Πώς να μη θεωρώ λοιπόν τον εαυτό μου προνομιούχο και να μη δοξάζω τον Δημιουργό που μου έδωσε γονείς αισθητά κατώτερούς μου σε όλα; Και από τον πατέρα μου δεν έχω πολλές αναμνήσεις, αφού πήγε στην Κόλαση –όπως βεβαίωνε η μαμά– πριν κλείσω τα πέντε. Μα κι αν ακόμα ζούσε, δεν πιστεύω πως θα μου ενέπνεε σύμπλεγμα μειονεξίας. Έστωκι αν δεν αντα­ ποκρινόταν πλήρως στην εικόνα του ανεπρόκοπου αλκοο­ λικού που μου μεταδόθηκε, έφτανε η επιμονή να πάρω τ’ όνομα του δικού τουμπαμπά για να τον χαρακτηρίσωεγκλη