Η καρδιά του κτήνους

14 ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ μπει στις φλέβες μου σαν το στίγμα της μεσογειακής αναι­ μίαςκαι ήταν ένααπό ταπρώτα ζητήματαπουθα τακτοποιού­ σα, όταν με το καλό απολυόμουν. Ελάχιστα επώνυμα είναι τόσο κακόηχα όσο το Τζουτζές και δίνουν λαβή για τόσο άδι­ κα όσο και σαχλά λογοπαίγνια. Δεν είναι τυχαίο που σ’ αυ­ τούς τους μαρτυρικούς μήνες το είχαν καθιερώσει σαν προ­ σφώνησή μου και είναι εντελώς ανέντιμο να με γελοιοποι­ ούν εκμεταλλευόμενοι κάτι για το οποίο δεν φέρω την παραμικρή ευθύνη. Αλλά γιατί προκαλώ τόσο μένος; Είναι η μόρφωσή μου το κόκκινο πανί; Έχουμε και άλλους πτυχιούχους, μα δεν τους αγγίζουν. Υπάρχει λοιπόν κι ένα ακόμη αίτιο, φανερό στο γυμνό μάτι αλλά και ανομολόγητο φυσικά από τους διώκτες μου. Είμαι κατά κοινή παραδοχή πανέμορφος. Υπερβολικά καλοφτιαγμένος για να μην εμπνέω φθόνο σε ατελέστερα όντα. Για να προκύψω εγώ συνεργάστηκαν πε­ ρισσότερες από δύο τέχνες – κι έχω υπόψη μου, εν προκει­ μένω, ζωγραφική-γλυπτική και ποίηση, αν και μία συνεχής αίσθηση ρυθμού στις κινήσεις μου δεν θα έπρεπε ν’ απο­ κλείσει χορό και μουσική. Εκτίμησαν αυτή την πορσελάνη δεκάδες γυναίκες ώσπου να πάω στον στρατό, κι έρχεται τώρα το άντρο των κακομούτσουνων και των στραβοχυμέ­ νων να μεταμορφώσει την ευλογία σε κατάρα. «Παροδικά μόνο μπορεί να σου τύχουν αναποδιές» έλε­ γε η μαμά. «Κανείς δεν θα μπορέσει να σου κάνει ανεπα