Η καμαριέρα

H Κ Α Μ Α Ρ Ι Ε Ρ Α 15 μου εαυτό να καθρεφτίζεται στο τζάμι – τα σκούρα μαλλιά και η χλωμή επιδερμίδα είναι πάντα εκεί, αλλά τα μάγου­ λά μου αποκτούν ρόδινη λάμψη, και ξαναβρίσκω τον λόγο ύπαρξής μου. Με το που περνώ τις πόρτες, συχνά κοντοστέκομαι για να θαυμάσω τη μεγαλοπρέπεια του λόμπι. Ποτέ δεν φθεί­ ρεται. Ποτέ δεν φαντάζει μουντό ή σκονισμένο. Ποτέ δεν θαμπώνει ούτε ξεθωριάζει. Είναι ευχάριστα ίδιο κάθε μέρα. Στ’ αριστερά βρίσκονται το θυρωρείο και η ρεσεψιόν με τους πάγκους από βαθύ μαύρο οψιδιανό και τους καλοβαλ­ μένους υπαλλήλους που είναι ντυμένοι με τις ασπρόμαυρες στολές τους, σαν πιγκουίνοι. Ακολουθεί το ευρύχωρο λό­ μπι, σε διάταξη πετάλου, με δάπεδα από φίνο ιταλικό μάρ­ μαρο τόσο εκτυφλωτικά λευκό, που το βλέμμα εξοστρακί­ ζεται προς τα επάνω, στον εξώστη του δευτέρου ορόφου. Εδώ κυριαρχούν τα περίτεχνα αρ ντεκό στοιχεία και η με­ γαλοπρεπής μαρμάρινη σκάλα που οδηγεί σε αυτόν, με τα αστραφτερά πολυτελή κιγκλιδώματα και τις κουπαστές σε σχήμα στριφογυριστών φιδιών που ακολουθούν τη φορά της σκάλας και καταλήγουν σε χρυσές διακοσμητικές μπά­ λες σφηνωμένες στα μπρούντζινα σαγόνια τους. Οι επι­ σκέπτες στέκονται συχνά κοντά στα κάγκελα με τα χέρια ακουμπισμένα στους εντυπωσιακούς ορθοστάτες, χαζεύο­ ντας από ψηλά το θαυμαστό σκηνικό που εκτυλίσσεται στο φουαγέ: τους αχθοφόρους που πηγαινοέρχονται σέρνοντας πίσω τους βαλίτσες, τους πελάτες που έχουν θρονιαστεί αναπαυτικά στις πανάκριβες πολυθρόνες ή τα ζευγαράκια που βιάζονται να χωθούν στα διθέσια σμαραγδένια κανα