Η καμαριέρα

N I T A P R O S E 14 και προς τα κάτω. Μου αρέσει τα πράγματα να είναι απλά και τακτικά. Έχω πεταχτά ζυγωματικά και χλωμή επιδερμίδα η οποία μερικές φορές εντυπωσιάζει τους ανθρώπους, αλλά δεν ξέρω γιατί. Είμαι άσπρη σαν τα σεντόνια που μαζεύω και στρώνω, που μαζεύω και στρώνω όλη μέρα στα είκοσι και βάλε δωμάτια που συγυρίζω για τους εκλεκτούς επισκέπτες του Ρίτζενσι Γκραντ, ενός μικρού ξενοδοχείου πέντε αστέ­ ρων που υπερηφανεύεται ότι διαθέτει «σοφιστικέ κομψό­ τητα και διαχρονική ευγένεια προσαρμοσμένες στη σύγ­ χρονη εποχή». Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα φανταστεί ότι θα είχα μια τόσο σπουδαία θέση σε ένα μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο. Ξέ­ ρω ότι κάποιοι δεν το βλέπουν έτσι, ότι θεωρούν πως μια καμαριέρα είναι ταπεινή και ασήμαντη. Ξέρω πως υποτί­ θεται ότι όλοι πρέπει να επιδιώκουμε να γίνουμε γιατροί και δικηγόροι ή πλούσιοι μεγιστάνες ακινήτων. Όχι εγώ όμως. Είμαι τόσο ευγνώμων για τη δουλειά μου, που κάθε μέρα τσιμπιέμαι. Κυριολεκτικά. Ιδίως τώρα, χωρίς τη για­ γιά. Χωρίς αυτήν το σπίτι δεν θυμίζει σπίτι, λες και έφυγε όλο το χρώμα από το διαμέρισμα όπου μέναμε μαζί. Αλλά μόλις μπαίνω στο Ρίτζενσι Γκραντ, ο κόσμος αποκτά χρώ­ μα και λάμψη τεχνικολόρ. Όταν αγγίζω τη γυαλιστερή μπρούντζινη κουπαστή και ανεβαίνω τα πορφυρά σκαλοπάτια που οδηγούν στο μεγα­ λοπρεπές προστώο του ξενοδοχείου, είμαι η Ντόροθι που μπαίνει στη μαγική χώρα του Οζ. Σπρώχνω τις αστραφτε­ ρές περιστρεφόμενες πόρτες και βλέπω τον πραγματικό