Η καμαριέρα

N I T A P R O S E 32 αλλά δεν ένιωσα τίποτα. Τότε τον έπιασα από τους ώμους και τον ταρακούνησα, φωνάζοντας: «Κύριε! Κύριε! Ξυπνή­ στε!». Ήταν ανοησία, τώρα που το σκέφτομαι, αλλά εκεί­ νη τη στιγμή μού φαινόταν εντελώς απίθανο να είναι όντως νεκρός ο κύριος Μπλακ. Όταν τον άφησα έπεσε πάλι πίσω, και το κεφάλι του χτύπησε ελαφρώς πάνω στο κεφαλάρι του κρεβατιού. Απο­ μακρύνθηκα κι εγώ, με τα μπράτσα μου να πέφτουν στα πλευρά μου σαν κούτσουρα. Πήγα στο άλλο κομοδίνο, όπου υπήρχε τηλεφωνική συ­ σκευή, και κάλεσα το γραφείο υποδοχής. «Ρίτζενσι Γκραντ, Ρεσεψιόν. Πώς μπορώ να βοηθήσω;» «Καλησπέρα» είπα. «Δεν είμαι επισκέπτρια. Δεν καλώ συνήθως σε βοήθεια. Είμαι η Μόλι, η καμαριέρα. Βρίσκο­ μαι στο ρετιρέ, στη σουίτα 401, και αντιμετωπίζω μια μάλ­ λον ασυνήθιστη κατάσταση. Ένα ιδιάζον πρόβλημα, κατά κάποιον τρόπο». «Γιατί κάλεσες τη ρεσεψιόν; Κάλεσε την υπηρεσία κα­ θαριότητας». «Εγώ είμαι η υπηρεσία καθαριότητας» είπα, υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου. «Σας παρακαλώ, ενημερώστε τον κύριο Σνόου ότι βρίσκεται εδώ ένας επισκέπτης που... μας άφησε μονίμως». «Μας άφησε μονίμως;» Γι’ αυτό είναι πάντοτε καλύτερο να λες τα πράγματα καθαρά και ξάστερα, αλλά μπορώ να πω ότι στην προκει­ μένη περίπτωση είχα χάσει το μυαλό μου, προσωρινά. «Είναι πάρα πολύ νεκρός» είπα. « Νεκρός στο κρεβάτι του.