Η καμαριέρα

H Κ Α Μ Α Ρ Ι Ε Ρ Α 31 στεκόμουν στην πόρτα του υπνοδωματίου του. Έχω εμπει­ ρία από ανθρώπους που δεν ακούνε τίποτα όταν κοιμού­ νται, αφού η γιαγιά μου ήταν μία από αυτούς, αλλά κανείς κοιμισμένος δεν κοιμάται τόσο βαθιά, που να σταματάει εντελώς να ανασαίνει. Θεώρησα συνετό να πλησιάσω τον κύριο Μπλακ για να βεβαιωθώ πως ήταν εντελώς καλά. Είναι κι αυτό ένα από τα καθήκοντα μιας καμαριέρας. Έκανα ένα μικρό βήμα μπροστά για να περιεργαστώ το πρόσωπό του. Τότε παρα­ τήρησα πόσο γκρίζος έδειχνε, πόσο πρησμένος και πόσο... ολοφάνερα αδιάθετος. Πλησίασα ακόμα πιο κοντά, ακρι­ βώς δίπλα στο προσκεφάλι του, και στάθηκα από πάνω του. Οι ρυτίδες του σχημάτιζαν βαθιές χαρακιές και τα χείλη του ήταν τραβηγμένα προς τα κάτω σε έκφραση δυ­ σαρέσκειας – αν κι αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ασυνήθι­ στο για τον κύριο Μπλακ. Παράξενα σημαδάκια, σαν κόκ­ κινα και μοβ τσιμπήματα καρφίτσας, υπήρχαν γύρω από τα μάτια του. Μόνο τότε το μυαλό μου σήμανε άξαφνα συναγερμό. Κι εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πλήρως το ανησυχητικό γεγονός ότι υπήρχαν περισσότερα πράγματα που δεν κολλούσαν στην παρούσα κατάσταση απ’ όσα είχα συνειδητοποιήσει στην αρχή. Άπλωσα το χέρι μου και χτύπησα απαλά τον κύριο Μπλακ στον ώμο. Ήταν κοκαλωμένος και παγωμένος σαν έπιπλο. Έβαλα την παλάμη μου μπροστά στο στόμα του ελπίζοντας ότι θα ένιωθα την ανάσα του, αλλά μάταια. «Όχι, όχι, όχι» ψέλλισα, και ακούμπησα τα δυο μου δάχτυλα στον λαιμό του για να εντοπίσω τον παλμό του,