Η καμαριέρα

N I T A P R O S E 30 κυρίου Μπλακ, υπήρχε ένα ανοιχτό σωληνάριο με χάπια το οποίο θυμόμουν ότι ανήκε στην Τζιζέλ. Διάφορα μικρά γαλάζια χαπάκια είχαν πέσει έξω από το σωληνάριο: μερι­ κά είχαν προσγειωθεί στο κομοδίνο, άλλα στο πάτωμα, ενώ κάνα δυο ακόμα είχαν πατηθεί και είχαν μετατραπεί σε ψιλή σκόνη που είχε γίνει ένα με το πέλος της μοκέτας. Θα χρειαζόταν ρούφηγμα με ισχυρή ηλεκτρική σκούπα για αρχή και ψέκασμα με αποσμητικό χαλιού στη συνέχεια, έτσι ώστε το πέλος της μοκέτας να ξαναβρεί την άριστη όψη του. Δεν μου συμβαίνει συχνά να μπαίνω σε μια σουίτα και να βρίσκω κάποιον πελάτη να κοιμάται τον ύπνο του δι­ καίου. Απεναντίας, και προς μεγάλη μου ταραχή, είναι πιο σύνηθες να πιάνω θαμώνες σε εντελώς άλλη κατάσταση – επ’ αυτοφώρω, που λένε. Οι περισσότεροι επισκέπτες μας, που έρχονται είτε για να κοιμηθούν είτε για να περάσουν ιδιωτικές στιγμές στα δωμάτιά μας, έχουν την καλοσύνη να κρεμούν στην πόρτα τους την καρτέλα «Μην ενοχλείτε. Κοιμόμαστε» την οποία αφήνω πάντοτε στο σεκρετέρ της εισόδου για τέτοιες περιπτώσεις. Επιπλέον, οι περισσότε­ ροι επισκέπτες βάζουν αμέσως τις φωνές όταν τους τσα­ κώνω άθελά μου σε ακατάλληλη στιγμή. Όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο με τον κύριο Μπλακ. Αυτός ούτε φώναξε ούτε με διέταξε να «ξεκουμπιστώ», που είναι ο συνήθης τρόπος με τον οποίο θα μ’ έδιωχνε αν ερχόμουν σε λάθος ώρα, αλλά συνέχισε να κοιμάται του καλού καιρού. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν τον είχα ακούσει να ανα­ σαίνει εκείνα τα δέκα ή και παραπάνω δευτερόλεπτα που