Η καμαριέρα

H Κ Α Μ Α Ρ Ι Ε Ρ Α 19 είναι χαρούμενος. Μερικές φορές οι άλλοι χαμογελούν όταν σε κοροϊδεύουν. Ή σου λένε ευχαριστώ, ενώ αυτό που θέλουν πραγματικά είναι να σου ρίξουν χαστούκι. Η γιαγιά μού έλεγε ότι βελτιωνόμουν στην αναγνώριση των συμπε­ ριφορών – Κάθε μέρα και με κάθε τρόπο, καλή μου –, αλλά τώρα, χωρίς αυτήν, δυσκολεύομαι. Παλιά, όταν έτρεχα στο σπί­ τι μετά τη δουλειά, με το που άνοιγα την πόρτα του δια­ μερίσματός μας τη βομβάρδιζα με ερωτήσεις που κρατού­ σα μέσα μου όλη μέρα: «Γύρισα! Γιαγιά, είναι αλήθεια ότι τα μπρούντζινα καθαρίζουν με κέτσαπ ή καλύτερα να συ­ νεχίσω να χρησιμοποιώ αλάτι και ξίδι; Υπάρχουν όντως κάποιοι που πίνουν το τσάι τους με κρέμα γάλακτος; Για­ γιά, γιατί με είπαν Ρούμπα σήμερα στη δουλειά;». Τώρα όμως, όταν ανοίγει η πόρτα του σπιτιού, δεν ακούω Αχ, Μόλι μου, να σου εξηγήσω ή Κάτσε να σου φτιάξω ένα τσαγάκι και θα σου απαντήσω σε όλα . Τώρα το ζεστό δυαράκι μας φαντάζει κούφιο, άψυχο και άδειο, σαν σπηλιά. Ή φέρετρο. Ή τάφος. Νομίζω ότι η δυσκολία μου να ερμηνεύω τις εκφράσεις των άλλων είναι ο λόγος που είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που καλούν στα πάρτι, παρότι μου αρέσουν πολύ. Φαίνεται πως είμαι αδέξια στις συζητήσεις, κι αν πιστέψετε τα κου­ τσομπολιά, δεν έχω φίλους στην ηλικία μου. Κακά τα ψέ­ ματα, το τελευταίο είναι πέρα για πέρα ακριβές. Πράγμα­ τι δεν έχω φίλους στην ηλικία μου. Εδώ που τα λέμε, έχω ελάχιστους φίλους ανεξαρτήτως ηλικίας. Στη δουλειά όμως, όταν φορώ τη στολή μου, γίνομαι ένα με τον κόσμο. Γίνομαι μέρος του ντεκόρ του ξενοδο