Η καλή και η κακή

15 1 Σ υγχώρεσέ με όταν σου πω ότι ήμουν εγώ. Εγώ το είπα. Ο αστυνομικός. Καλοσυνάτος, μεγάλη τουρλωτή κοιλιά. Δυ­ σπιστία στην αρχή. Μετά, έβγαλα από την τσάντα μου το λεκια­ σμένο βρακάκι. Μικρούτσικο. Το αρκουδάκι στο μπροστινό μέρος είχε κόκκινες πιτσιλιές από αίμα. Θα μπορούσα να είχα φέρει κι άλλα, έχω τόσο πολλά για να διαλέξω. Αυτή δεν κατάλαβε ποτέ ότι τα κράτησα. Πώς τινάχτηκε στην καρέκλα του. Σαν να κατάπιε μπαστούνι, αυτός και η κοιλιά του μαζί. Το χέρι του – πρόσεξα ένα ελαφρύ τρέμουλο όταν άπλωσε και έπιασε το τηλέφωνο. Έλα εδώ τώρα, είπε. Πρέπει να ακούσεις κάτι. Αναμονή μες στη σιωπή περιμένοντας να φτάσει ο προϊστά­ μενός του. Υποφερτή για μένα. Λιγότερο γι’ αυτόν. Καμιά εκα­ τοστή ερωτήσεις παίζουν ταμπούρλο μες στο κεφάλι του. Λες να λέει αλήθεια; Δεν μπορεί. Να σκότωσε; Τόσο πολλά; Αποκλείεται. Είπα την ιστορία ξανά. Και ξανά. Την ίδια ιστορία. Διαφορε­ τικά πρόσωπα παρακολουθούσαν, διαφορετικά αυτιά άκουγαν. Τους τα είπα όλα. Εντάξει. Σχεδόν όλα. Η βιντεοκάμερα αναμμένη, ένα σιγανό γουργούρισμα ο μόνος ήχος στο δωμάτιο όταν τελείωσα την κατάθεσή μου.