Η γοργόνα

30 C A M I L L A L A C K B E R G τους μυς και τη συνείδηση και με ωθούν με ζήλο περισσό στην περαιτέρω ανάγνωση αναζητώντας, σαν άλλος φακίρης, περισ­ σότερο από εκείνο τον βασανιστικό αλλά απολαυστικό πόνο κάθαρσης”. Αυτά τα λέει η Ντάγκενς Νιχέτερ » είπε η Γκάμπι και έβγαλε τα γυαλιά της ενώ παρέδιδε το μικρό πακέτο με τις κριτικές στον Κρίστιαν. Εκείνος το πήρε δύσπιστος στα χέρια του. Είχε ακούσει τα λόγια και αισθανόταν καλά που άφηνε να τον λούζουν με επαίνους, αλλά αν ήθελε να είναι ειλικρινής όφειλε να παρα­ δεχτεί ότι δεν καταλάβαινε για τι πράγμα μιλούσαν. Αυτός το μόνο που είχε κάνει ήταν να γράψει για εκείνη, να αφηγηθεί την ιστορία της. Είχε βγάλει από μέσα του τις λέξεις και όλα αυτά που ήταν εκείνη, σε μια εκκένωση που ενίοτε τον άφηνε εντελώς κενό. Δεν ήθελε να πει κάτι για την κοινωνία. Για εκείνη ήθελε να πει κάτι. Οι διαμαρτυρίες του κόλλησαν στην άκρη της γλώσσας του. Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να καταλάβει και ίσως έτσι έπρεπε να είναι. Ποτέ του δεν θα μπορούσε να το εξηγήσει. «Υπέροχα» είπε και άκουσε τα λόγια να βγαίνουν κενά περιεχομένου από το στόμα του. Έπειτα ακολούθησαν κι άλλες ερωτήσεις. Περισσότεροι έπαινοι και περισσότερες σκέψεις για το βιβλίο του. Κι ο ίδιος ένιωθε πως δεν μπορούσε να απαντήσει σωστά ούτε σε μια ερώτηση. Πώς να περιγράψει κάποιος κάτι που γέμιζε κάθε πτυχή της ζωής; Που δεν ήταν απλώς μια αφήγηση, αλλά που μιλούσε επίσης για επιβίωση. Για πόνο. Ο ίδιος έκανε ό,τι μπορούσε. Προσπαθούσε να απαντάει με σαφήνεια και περί­ σκεψη. Προφανώς τα κατάφερνε, μια που η Γκάμπι έγνεφε πού και πού απόλυτα ικανοποιημένη προς το μέρος του. Όταν τελείωσαν όλα αυτά, ο Κρίστιαν ήθελε στην πραγμα­ τικότητα να πάει στο σπίτι του. Ένιωθε εντελώς αδειανός. Αλλά ήταν αναγκασμένος να παραμείνει εκεί, στην όμορφη τραπε