Η γοργόνα

25 Η Γ Ο Ρ Γ Ο Ν Α να τις κοιτάξουν. Ο Μάρτιν τις είχε δει αμέσως μόλις είχε έρ­ θει το πρωί. «Είναι τόσο όμορφη!» είπε ο Πάτρικ. Η Άνικα έγνεψε ότι συμφωνούσε. «Είναι δέκα μηνών τώρα». «Και πότε θα πάτε να την πάρετε;» ρώτησε ο Γιέστα με γνήσιο ενδιαφέρον. Ήξερε καλά πως είχε συντελέσει στο να αρχίσουν να συζητούν η Άνικα και ο Λέναρτ την περίπτωση υιοθεσίας, οπότε θεωρούσε αυτό το κοριτσάκι στις φωτογρα­ φίες εν μέρει και δικό του, τρόπον τινά. «Μας έρχονται κάπως ανάμεικτα μηνύματα» είπε η Άνικα. Μάζεψε τις φωτογραφίες και τις έβαλε προσεκτικά στην τσέ­ πη της. «Σε κάνα δυο μήνες υπολογίζω». «Υποθέτω ότι σου φαίνονται αιωνιότητα». Ο Πάτρικ σηκώ­ θηκε και έβαλε το φλιτζάνι του στο πλυντήριο πιάτων. «Ναι, ακριβώς. Αλλά ταυτόχρονα… Η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει. Κι αυτή υπάρχει, είναι εκεί». «Ναι, είναι» είπε ο Γιέστα. Ενστικτωδώς έβαλε το χέρι του πάνω στο χέρι της Άνικα, αλλά αμέσως μετά το τράβηξε. «Πρέπει να δουλέψω τώρα. Δεν έχω χρόνο για άλλες φλυαρίες» μουρμούρισε ντροπαλά και σηκώθηκε. Οι τρεις συνάδελφοί του τον παρακολούθησαν χαμογελαστοί καθώς εκείνος έβγαινε από την κουζίνα. «Κρίστιαν!» Η διευθύντρια του εκδοτικού οίκου τον πλησίασε και τον έσφιξε στην αγκαλιά της, που ήταν γεμάτη βαρύ άρωμα. Ο Κρίστιαν κράτησε την ανάσα του για να μη χρειαστεί να εισπνεύσει εκείνο το απαίσιο άρωμα. Η Γκάμπι φον Ρούσεν δεν ήταν γνωστή για τις διακριτικές της εμφανίσεις. Όλα ήταν σε περίσσεια όσον αφορούσε την Γκάμπι: υπερβολικό μαλλί, υπερβολικό βάψιμο, υπερβολικό άρωμα και επιπλέον μια προ­ τίμηση σε ρούχα που, αν ήθελες να είσαι ευγενικός, μπορούσες