Η γοργόνα

21 Η Γ Ο Ρ Γ Ο Ν Α ρισσότερες τύψεις όταν είδε πως το μικρό κομπλιμέντο έκανε τα μάτια της να λάμψουν. Την ίδια στιγμή ένιωσε εκνευρισμό. Εκνευριζόταν πάντα όταν εκείνη συμπεριφερόταν σαν κουτα­ βάκι που κουνούσε την ουρά με την παραμικρή προσοχή που του έδινε ο ιδιοκτήτης του. Η σύζυγός του ήταν δέκα χρόνια νεότερή του, και μερικές φορές αισθανόταν ότι η διαφορά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και είκοσι χρόνια. «Μπορείς να με βοηθήσεις με τη γραβάτα;» Πήγε κοντά της και εκείνη σηκώθηκε και του έδεσε με έμπειρα χέρια τη γρα­ βάτα. Ο κόμπος έγινε τέλειος με την πρώτη προσπάθεια, κι εκείνη έκανε ένα βήμα πίσω για να καμαρώσει το έργο της. «Θα σκίσεις απόψε». «Μμ…» έκανε εκείνος, κυρίως επειδή δεν ήξερε τι έπρεπε να πει. «Μαμά! Ο Νιλς με χτυπάει!» Ο Μέλκερ μπήκε τρέχοντας σαν να τον κυνηγούσε μια ολάκερη αγέλη αγριεμένων λύκων και με τα χέρια του λερωμένα από το φαγητό πιάστηκε από το πρώτο ασφαλές πράγμα που μπορούσε να φτάσει: το πόδι του Κρίστιαν. «Διάβολε!» Ο Κρίστιαν τίναξε απότομα από το πόδι του τον πεντάχρονο γιο του. Αλλά ήταν ήδη αργά. Και τα δύο μπατζάκια είχαν φανερά ίχνη από κέτσαπ στο ύψος του γονά­ του. Ο Κρίστιαν προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Τον τελευταίο καιρό δυσκολευόταν πολύ με αυτό. «Δεν έχεις κανέναν έλεγχο στα παιδιά!» της είπε με σφιγ­ μένα δόντια και άρχισε να ξεκουμπώνει επιδεικτικά το παντε­ λόνι για να το αλλάξει. «Σίγουρα μπορώ να το καθαρίσω» είπε η Σάνα καθώς άρχισε να κυνηγάει τον Μέλκερ που τώρα κατευθυνόταν προς το κρεβάτι με τα λερωμένα δάχτυλά του. «Και πώς θα γίνει αυτό όταν πρέπει να βρίσκομαι εκεί σε μία ώρα; Όχι, θα το αλλάξω».