Η γεροντοκόρη

Η ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ | 21 στής, σταθερής και γλυκιάς, δυνατής και βελούδινης χροιάς της, που έµοιαζε µε τον ήχο του αγγλικού κόρνου. Ο ιππότης είχε πετάξει αποπάνω του τη γελοία φορεσιά που συνέχιζαν να φοράνε µερικοί µοναρχικοί και είχε τελείως εκσυγχρονι- σθεί: παρουσιαζόταν πάντα ντυµένος µ’ ένα καφέ σακάκι µε χρυσά κουµπιά, ένα ταφταδένιο εφαρµοστό παντελόνι µε χρυσαφένιους φιόγκους, ένα λευκό γιλέκο δίχως κεντήµατα, µια γραβάτα δεµένη σφιχτά στο δίχως γιακά πουκάµισο, τελευταίο αποµεινάρι της παλιάς γαλλικής ενδυµασίας, το οποίο φρόντισε να µην αποποιηθεί, για να επιδεικνύει ένα λαιµό κοσµικού κληρικού. Φορούσε µαύρα παπούτσια από λουστρίνι µε χρυσές τετράγωνες αγκράφες, που οι σύγχρονοι δεν θυµόντουσαν να είχαν ξαναδεί. Από κάθε τσεπάκι του γιλέκου του ιππότη κρέµονταν δύο παράλληλες αλυσίδες ρολογιού, άλλο ένα αποµεινάρι της µόδας του 18 ου αιώνα, που οι Απίστευτοι 10 συνέχιζαν να διατηρούν ακόµα και στην εποχή του Διευθυντηρίου. Ο ιππότης φορούσε τη µεταβατική αυτή ενδυµασία, η οποία πάντρευε δύο αιώνες, µε τον χαρι- τωµένο εκείνο τρόπο που µόνο ένας µαρκήσιος γνώριζε, το µυστικό όµως είχε χαθεί από το γαλλικό προσκήνιο την ηµέ- ρα που χάθηκε και ο Φλερί 11 , τελευταίος µαθητής του Μολέ. Η ιδιωτική ζωή αυτού του γεροντοπαλίκαρου φαινοµενικά ήταν γνωστή σε όλους, στην πραγµατικότητα όµως παρέµενε ένα µυστήριο. Η κατοικία του ήταν πολύ µέτρια, για να µην τη χαρακτηρίσουµε χειρότερα, και βρισκόταν στην οδό Κουρ, στον δεύτερο όροφο ενός σπιτιού που ανήκε στην κυρία Λαρ- ντό, την πλύστρα µε τη µεγαλύτερη πελατεία στην πόλη. Το γεγονός αυτό εξηγούσε και τα εξαιρετικά περιποιηµένα ρού- χα του. Για κακή του τύχη, κάποια µέρα µαθεύτηκε στην