Η γεροντοκόρη

24 | ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ ο ιππότης έβγαζε την ταµπακέρα του µε µια κίνηση αντάξια του Μολέ, κοίταζε την πριγκίπισσα Γκορίτζα, άνοιγε µεγαλο- πρεπώς το καπάκι, µάζευε µια πρέζα, την έτριβε µε τα δά- χτυλά του, την έλιωνε, έφτιαχνε έναν µικρό σωρό· έπειτα, όταν πια τα χαρτιά είχαν µοιραστεί, εκείνος είχε ήδη εφοδιά­ σει τα ιγµόρειά του κι είχε ξαναβάλει την πριγκίπισσα πίσω στο γιλέκο του, στο αριστερό πάντα τσεπάκι! Μόνο ένας ευ- γενής του καλού αιώνα (σε αντίθεση µε τον µεγάλο αιώνα 12 ) µπορούσε να επινοήσει µια τέτοια εναλλακτική κίνηση για να αποφεύγει την περιφρονητική σιωπή ή κάποια ατάκα που δεν θα γινόταν αντιληπτή. Αποδεχόταν τους άξεστους και ήξερε πώς να επωφελείται από αυτούς. Η σαγηνευτική και ίση προς όλους συµπεριφορά του έκανε πολλούς να λένε: «Θαυµάζω τον ιππότη Ντε Βαλουά!». Ο λόγος του, οι τρόποι του, τα πάντα επάνω του έµοιαζαν µε τα ξανθά χαρακτηρι- στικά του προσώπου του. Φρόντιζε επιµελώς να µην προ- σβάλλει ούτε τους άντρες ούτε τις γυναίκες. Ήταν επιεικής απέναντι τόσο στα σωµατικά όσο και στα πνευµατικά ελατ- τώµατα, µε τη βοήθεια δε της πριγκίπισσας Γκορίτζα άκουγε υποµονετικά όλους εκείνους που του διηγιόντουσαν τα βά- σανα της ζωής στην επαρχία: τις ιστορίες για το αυγό του πρωινού που δεν ήταν καλά βρασµένο, για την κρέµα που είχαν βάλει στον καφέ κι ήταν ξινισµένη, τις αστείες λεπτοµέ- ρειες της υγείας τους, τα απότοµα ξυπνήµατα, τα όνειρα, τις επισκέψεις. Ο ιππότης είχε το παθιάρικο βλέµµα και την κλασική στάση του ανθρώπου που παριστάνει τον συµπονε- τικό, πράγµα που τον έκανε γλυκύτατο ακροατή· πέταγε µε µια γοητευτική ετοιµότητα ένα αχ! ένα βαχ! ένα πώς τα κα- ταφέρατε; Πέθανε και κανείς ποτέ δεν είχε υποψιαστεί ότι,