Η γεροντοκόρη

22 | ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ Αλενσόν πως ο ιππότης δεν είχε πάντα συµπεριφερθεί ως κύριος και πως σε µεγάλη ηλικία είχε παντρευτεί κρυφά κάποια ονόµατι Σεζαρίν, µητέρα ενός παιδιού που είχε την αυθάδεια να έρθει απρόσκλητο. «Έδωσε» είπε τότε κάποιος κύριος Nτι Μπουσκιέ «το χέρι του σ’ εκείνη που τόσο καιρό τώρα του δάνειζε το σίδερό της». Η φοβερή αυτή συκοφαντία, όπως θα δούµε, βύθισε ακόµα περισσότερο στη θλίψη τα γεράµατα του λεπτεπίλεπτου ιπ- πότη, µιας και οι ελπίδες που τόσο καιρό και µε τόσες θυσίες καλλιεργούσε χάθηκαν ολοκληρωτικά. Η κυρία Λαρντό νοί- κιαζε στον κύριο ιππότη Ντε Βαλουά δύο δωµάτια στον δεύ- τερο όροφο του σπιτιού της για το ευτελές ποσό των εκατό φράγκων ετησίως. Ο αξιοπρεπέστατος ευγενής, ο οποίος καθηµερινά δειπνούσε έξω, επέστρεφε στο σπίτι µόνο για να κοιµηθεί. Συνεπώς, το µοναδικό του έξοδο ήταν το πρωινό του, που περιελάµβανε σταθερά ένα ρόφηµα σοκολάτας, βούτυρο και φρούτα εποχής. Άναβε το τζάκι του µόνο τις πολύ κρύες ηµέρες του χειµώνα, αλλά και τότε µονάχα το πρωί όταν ξυπνούσε. Από τις έντεκα µέχρι τις τέσσερις το απόγευµα κυκλοφορούσε έξω, πήγαινε να διαβάσει τις εφηµερίδες κι έκανε διάφορες επισκέψεις. Είχε αξιοπρεπώς οµολογήσει τη φτώχεια του αµέσως µόλις εγκαταστάθηκε στην Αλενσόν, λέγοντας πως όλη η περιουσία του ήταν ένα ισόβιο εισόδηµα 600 λιβρών, όσα δηλαδή είχαν αποµείνει από τα παλιά του πλούτη, και πως ο παλιός διαχειριστής της περιουσίας του, στα χέρια του οποίου βρισκόταν το ποσό αυτό, του έστελνε τα χρήµατα τµηµατικά. Πράγµατι, κάθε τρεις µήνες, ένας τραπεζίτης της πόλης τού έδινε εκατόν πε- νήντα λίβρες, που τις έστελνε από το Παρίσι κάποιος κύριος