Η φωνή των δέντρων

ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ 10 | σκότα για πρωινό κι αυτό ήταν όλο. Άρχισε, λοιπόν, να κάνει βόλτες. Στην αρχή στην παιδική χαρά και γύρω από το τροχόσπιτο, αλλά σύντομα, παρασυρμένη από κάτι σκιουράκια που πηδούσαν χαρούμενα από δέντρο σε δέ­ ντρο, όλο και πιο μακριά. Κάποια στιγμή άκουσε από το βάθος της κοιλάδας ένα μουρμουριστό κελάρυσμα, που της κίνησε την περιέργεια. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, κα­ τηφόρισε αποφασιστικά την πλαγιά. Ένα πανέμορφο πο­ ταμάκι κυλούσε μέσα στο δάσος, δημιουργώντας πού και πού μικρούς καταρράκτες. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο· είχαν δεν είχαν δυο πιθαμές ύψος. Αρκούσαν όμως για να γεμίσουν την ατμόσφαιρα μ’ εκείνο τον υπέροχο ήχο του νερού που πέφτει και μεταμορφώνει το τοπίο σ’ ένα μα­ γευτικό σκηνικό. ΗΜαρία αποφάσισε να ξαποστάσει στην όχθη, για να το απολαύσει με την ησυχία της. Διάλεξε το πιο όμορφο μέρος, κάτω από μια ιτιά που σχεδόν άγγιζε με τα κλαδιά της το νερό, και δεν άργησε –αποκαμωμένη καθώς ήταν– να αποκοιμηθεί.