Η φωνή των δέντρων

ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ 8 | νιές ολόκληρες καλύφθηκαν από μανιασμένα νερά, που παράσερναν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός. Η κατάσταση χειροτέρευε ραγδαία κάθε στιγμή που περνούσε. Όσοι ήθελαν να σωθούν έπρεπε να φύγουν αμέσως όσο πιο μακριά μπορούσαν. Με τις σειρή­ νες της πόλης να χτυπούν συναγερμό και τις ειδοποιήσεις έκτακτης ανάγκης για άμεση εκκένωση να ουρλιάζουν στα κινητά τους, οι γονείς της Μαρίας πέταξαν ό,τι μπο­ ρούσαν στο αυτοκινούμενο τροχόσπιτο, που ευτυχώς ήταν παρκαρισμένο ακριβώς έξω από το σπίτι, έβαλαν μέσα τα δυο τρομοκρατημένα παιδιά τους κι έφυγαν άρον άρον. Ήταν πανικόβλητοι. Προσπαθούσαν όμως να δείχνουν ψύχραιμοι, για να μην αγχώσουν περισσότερο τα παιδιά. Ο μικρός αδερφός της Μαρίας, ο επτάχρονος Στέφανος, έκλαιγε συνέχεια, γιατί είχε φοβηθεί από τη σύγχυση και τους θορύβους, αλλά και από τον πανικό των γονιών του. ΗΜαρία ήταν κι αυτή πολύ αναστατωμένη. Επειδή όμως ήταν καλοκαίρι και είχαν μπει στο τροχόσπιτο, η κατάστα­ ση της θύμιζε και λίγο διακοπές. Μόλις, λοιπόν, απομα­ κρύνθηκαν από την πόλη, τις καταστροφές και τη φασα­ ρία, η διάθεσή της άρχισε να φτιάχνει. Ο πατέρας της οδηγούσε αρκετή ώρα, μέχρι που έπε­ σε η νύχτα. Στην πραγματικότητα, δεν είχαν προορισμό. Ήταν ακόμη σε κατάσταση σοκ και δεν μπορούσαν να σκεφτούν οτιδήποτε. Κάποια στιγμή ο μπαμπάς της Μα