ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ 29 Σκοπός της ζωής είναι η ευθυμία (τέλος δ᾽ εἶναι τὴν εὐθυμίαν), η οποία δεν ταυτίζεται με την ηδονή, όπως έχουν εκλάβει κάποιοι λανθασμένα, αλλά είναι η κατάσταση κατά την οποία η ψυχή βρίσκεται σε γαλήνη και ηρεμία, χωρίς να ταράσσεται από κανέναν φόβο ή δεισιδαιμονία ή κάποιο άλλο πάθος. Την ίδια κατάσταση την ονομάζει εὐεστὼ και χρησιμοποιεί και άλλα ονόματα. Οι ιδιότητες των πραγμάτων υπάρχουν μόνο κατά σύμβαση, φύσει υπάρχουν τα άτομα και το κενό. Αυτές ήταν οι απόψεις του. Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, 9.45 Ο Δημόκριτος δεν θα χρησιμοποιήσει τον όρο «ευδαιμονία» –ούτε την «ευτυχία», λέξη με παρόμοιο περιεχόμενο–, αμφισβητώντας μια παράδοση αιώνων. Φαίνεται ότι θέλει να αποκλείσει τους εξωτερικούς παράγοντες –την τύχη ή τους «δαίμονες»– που οδηγούν τον άνθρωπο σε μια καλή ζωή. Το «εὐεστὼ» όπως και η «εὐθυμία» δηλώνουν την καλή «διάθεση» του ανθρώπου, την ηρεμία, που πηγάζει από την αυτάρκεια και οδηγεί στην αταραξία, το ίδιο και η «ἀθαμβία», λέξη που μας παραδίδει ο Κικέρων και την εξηγεί ως απαλλαγή από τον φόβο. Αλλά και η ευδαιμονία αναφέρεται από τον Δημόκριτο. Ένα απόσπασμα που παραδίδει ο Ιωάννης Στοβαίος, σχεδόν έξι αιώνες μετά τον Κικέρωνα, ρίχνει φως στη δημοκρίτεια ευ-δαιμονία: Η ευδαιμονία δεν κατοικεί στα κοπάδια των προβάτων ή στον χρυσό. Η κατοικία του δαίμονα (οἰκητήριον δαίμονος) είναι η ψυχή. Στοβαίος ΙΙ,1, 7, 3i
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=